İnsan yüreği,hep kendini sevmeyen kalbi sever.Yanar o yürek onun için,koz koz alev alev fışkırır lavlar,volkan gibi.Zaten aşk karşılık bulduğunda,o alevlerin yerini gül bahçesi alır yürekte.Bilirsiniz ; güller sevmek koklamak ister,ilgi ister.İlgisiz ve sevgisiz kaldıklarında,o yürekteki gül bahçesi zamanla solar ,kurur,yok olur.Yerinde yeller esen bir çöle döner.İşte o yürek çöllenmiştir artık verimsizdir,yapayalnızdır çölün ortasında . Çaresiz isyanlardadır.Bir damla aşk için göz yaşı döker,döker ki çöle dönen yüreği serinlesin.Bu yanlızlığının içinde,yüreğinde birşeyler yanlız değilsin diye haykırır ona.Sanki bir el tutmuştur o yürekten,ılık ılık esen bir güzgar gibi savurur verimsiz çölleri yürekten,yeşerir gerçek sevgi insanın yüreğinde.Aslında hiçbir insan yanlız değildir,o an anlar ki o yürek açılmıştır kalp gözü.Birtek sevgi vardır gerçek olan,o yüreği hiçbir zaman yanlız bırakmayan ALLAH (C.C.) dür.İşte bu sevgiyi tadan çekmez yüreğinde hiçbir acı .Hep mutlu hep huzurludur o yürek ,tıpkı benim yüreğim gibi.Teşekkürler beni sevmeyen yürek,bana gerçek sevgiyi bulmamı sağladığın için.RABBİM yolumu aydınlat,içimi temiz tut,yüreğimi tüm kötülüklerden koru,beni zalim kullarından sayma.AMİN