Şimdi hangi şehirdeyim diye sordum yüreğinin kıyılarına vurduğumda. Dağlarının yamaçlarında dinlendim belki, belki denizlerinin derinliğinde boğuldum bir Firavun günahkarlığında.

Günler, aylar belki de yıllar sonra… Hangi şehir hep sen gibi geldi kim bilir kaç kere, saymadım… Tutmadım hesap. Kağıtlarımı çoktan yaktım, verilmiş sözlere inat… Saklamadım mektupları.

Senin şehrini unuttum diye, başka şehirlere göçmedim ben.

Başka dağların yamaçları, başka denizlerin derinliği sen kadar uzak kaldı bana.

Gözlerimi sakınırken uçurumların maviliğinden, zifiri karanlıklarda sen diye boğulmaktı beni mutlu kılan…

Acı çekti diyenlere inat, acı çekmedim ben…

Şükür ettim ilahi dinlerin saflığında…

Seni böyle yaşamak düştüyse şu birkaç soluk hayatta, gündüzlerimi karartan, uçurumlara sürükleyen sen değil, benim nankörlüğümdü… Secde ettim Firavun geç kalmışlığıyla…

Oysa bilmedi hiç kimse…

Derin, sessiz gecelerde… Sen her şey kadar uzakken bana… Ve O senden daha fazla yakınken…

Ben bir tek Tanrı’yla aldattım seni!..

Çağla GÖKDENİZ