K E N D İ M

• 5 Eylül 2009 Cumartesi 18:18:48

KENDİM

Bir ağaç vardı dalları kendisine benzemeyen. Her bir dal farkı anlatıyordu anlamak isteyen gözlere. Hayatın farklarını yada ellerimizin farklı uzunluklarını anlatmaya çalışır gibiydiler bugün yağan yağmur altında balkonda oturan vücudun soran gözlerine. Epey sürmüştür sanırım aralarındaki soru cevap ilişkisi. Çünkü sorulacak ve cevaplanacak bunca cümle varken mümkün değil kısa kesmek soru işaretlerini. Bu kadar çeşit bu kadar renk hayatı yoruyor mu diye soruyorum bazen kendime. Çünkü ben bazen yorulduğumu hissediyorum. Hareket etmek ve düşünmek istemediğimi hissediyorum. Unutmayı istiyorum hayatın bazı kısımlarını, önemli dip notlarını ve renklerini. Hayat öyle sadık bir dost ki kaçamıyorsunuz ondan yaşadığınız sürece sizi bırakmıyor mümkün değil nereye gitseniz ne yapsanız onun dışına çıkamıyorsunuz kendiside bunu bildiğinden sanırım bazen bizimle pek ilgilenmiyormuş gibi görünebiliyor çünkü biliyor her an onunlayız herhalde böyle durumlarda kendimizi önemsiz çok küçük bir toz zerreciği gibide görüyoruz işte o anda tekrar bizim karşımıza farklı bir renge bürünüp farklı bir yönünü gösteriyor ben hep buradayım sadece seni sana bıraktım bir süre diyor. Sevmiyorum hayatın beni böyle bırakışlarını. Her defasında hazırlıksız yakalanıyorum. Madem dost bırakmamalı diyorum kendime. Belki de benim bilmediklerimi biliyordur diyorum bazen de. Belki gerçekten gitmesi gerekiyordur. Yalnız bırakılmalıyım ki içimdeki gücü hissedeyim. Çünkü yalnız kaldığımızda başka bir dost ararız kendimize. Bir şey bizimle olmalı bu kadar yalnızlık normal ve doğru değil diye düşüne biliriz o anlarda başka bir ses içimizden bize seslenebilir sen yalnız değilsin ben varım diyebilir peki sen kimsin diye sorduğumuzda kendi sesimizle karşılaşırız.Sen hayatla uğraşırken onunla yalnızlığını paylaşırken ben hep buradaydım seninleydim sessizce seni bekledim çünkü benim hayat gibi çok farklı renklerim farklı uğraşlarım farklı kişilerim yok ben sadece seninleyim ve başka bir yere de gidemem. O anda mutlu oluyorum beni terk edemeyen yine ben oluyorum. Aynada kendime yani tek ve gerçek dostuma bakıyorum seviyorum onu bu kadar sadık olmasını asla terk etmemesini biliyorum ki her şartta benimle yalnız olmadığımı çok güçlü hissediyorum senin en büyük ve tek gerçek dostun sensin diyorum kendime tebrik ediyorum kendimi. Kendimle aramızın bu kadar dost olmasından kendim ve ben birlikte mutlu oluyoruz ve kalemizin üzerine sağlam birkaç taş daha koymuş oluyoruz. Kalemiz yüksek olunca hem olumsuzluklara karşı daha korunaklı oluyor hem de manzara güzel oluyor. O dakikadan itibaren rahat bir şekilde kendime güvenir bir halde tekrar hayatla ilişkilerimi kontrole başlayabiliyorum.