Seni tanıdığımda kasımdı ama soğuk değildi sadece bana.Öyle sıcaktınki seni bulduğuma seni tanıdığımda şükrettim bir buçuk senede her dakka’ya.Ben seni ne gördüm nede dokundum,aşk bir tenini eşine dokunuşuylama olur sadece aşk hissetmektir,yaşamaktır doyasıya.
Seni bana soruyorlardı nasıl ,nerden anlatmak gerekir bilemezdim çocuk gibiyimdim senden uzaklarda.Tek bildiğim birşey varsa yaşanması gereken hayatı paylaşması gereken yegane insanlardan biriydin.Bazı engeller vardır başkalarına göre aşılması zor, belkide imkansız.Bize göreyse seneler ve rakamlar sadece bir araydı şöyle bir baktınızda ne onun nede benim suçumuzdu dibi delik dünya’ya geç gelip yada erkenden nefes almak.Başta kararsız kalmıştık, benim anlatımlarımla yaşamak istediğin sevdayı sundum ellerine çünkü mutlu olmayı hakketmiştin,senin olmalıydı birtanem hissetmeliydin bu dünyada.Bir buçuk sene seni mutlu görmek hayatı sevdiğini görmek ne huzurdu benim için bilsen.

Sen benim yaşamdaki sağ kolum bir kökümdün hayatta,hani hatırlarsanız sizde de olur arada bir somurtu simanızda yada yüreğinize bir hüzün yerleşmiştir kalıcı değildir aslında ama huysuzsunuzdur çocuk gibi her bir sözde göz yaşları yerini alır hınzırca.Benimkide meşhurdu tüm nazım sana geçerdi naparsın kıyamazdınki bana....Ne mutluydum her sesini duyduğum o anlarda.

Ve bir gün hiç ummdığımız anda hazan treni geçmişti aramızda kara dumanıyla.Suç benimdi aslında yenmek istedim bazı şeyleri ama karşımdaki yirmi beş senedir bana can veren ailem ne yapardınız siz söyleyin bana.Aşk mı ailemi sorusuyla uğraştım aylarca sen onu bilmesende.Şimdi mutsuzsun belkide mutlu savaşmasını bile bilmeyen bir adamdı bitti sonunda dersin bir çırpıda.Sen benim saray gözlüm,baharın sıcaklığınla kalıcaksın ömrümün son nefesine dek, yüreğimin tam ortasında.....