TAKİP(başlangıç)

• 2 Eylül 2009 Çarşamba 13:14:51

Gecenin ayazı gitgide daha da yakıcı oluyordu. Rüzgar iyiden iyiye kendini hissettirmeye
başlamıştı. Hafifçe yağan kar sokak lambalarının aydınlığıyla bir küçük kelebek yığını
gibiydi. Buralarda kış böyle geçerdi; soğuk, yalnız, acı…

İki yakası evlerle kaplı boş sokak bütün kasvetiyle ve isteksizliğiyle gecenin içini
yarıyordu. Yıllarca aynı yatakta yatıp artık bezmiş, yorgun ya da mecbur ilişkiler yaşayan
bir çifte benziyordu: gece ve sokak… Kimsesizliğin, çaresizliğin en belirgin emsaliydi bu.

Belirsizlik, karanlık ve kuytulukla uzayan bu yol başlangıçtı, sondu ya da hiç kimsenin bilmesi mümkün olmayacak bir korkuydu sadece. Sokağı bir makyaj gibi örten bazıları sökülmüş, dağılmış parkeler kullanılıp atılmış, iğrendirilmiş, salyalanmış bir fahişe yüzüne dönüşmüştü artık. Yıllanmış, eskimiş, ıslanmıştı; sokak, kadın, gece…

Uyumamanın tedirginliğe dönüştüğü saatler, gelip çatmıştı. Evlerin lambaları titreyerek sönerken köşeden dönüp sokağa hızla giren silueti çok az kişi fark etmişti. Ama uyumak, bu uğursuzun bir karabasanın içinde olduğuna inanmak artık bir alışkanlıktı bu şehirdekiler için. Yüz-yüz elli adım arkadan gelen ayak sesleri ise kalbin derin huzura ermeden önceki son atışlarıydı onlara göre.

Pelerinine sıkıca sarılıp adımlarını hızlandırdı. Zira rüzgar sertleşmiş, acı bir soluk gibi boğazından girmekteydi. Ayak sesleri uzaktı, ama peşini bırakmadığı, hala yorulup düşeceğini beklediği belliydi. Sonunu biliyordu ama umut, ufakta olsa bir umut diye geçirdi içinden. Yoksa buraya kadar gelebilir miydi? Geriye dönüp bakmak için durdu. Bir ağacın karanlığın içindeki simsiyah gölgesine sığınıp arkasına baktı. Kalbindeki çarpmanın onu bayıltacağını düşündü. Ayakları bir anda güçten düşmüştü. Oradaydı! Geliyordu…
Kısa boyu, güçlü yapısı düşmesini engelledi. Son barutunu koyup ateş eden, bir şeyler olması için tanrıya yalvaran bir askerden farkı kalmamıştı. Birazdan buzlanacağından korktuğu havayı içine çekti. Bu onu az da olsa kendine getirdi ve yürümeye başladı. Sakallarının donmaya başlamış olduğunu fark etti. Ve donarak ölmenin ne güzel olabileceğini düşündü. Günlerce hasret kaldığı uyumak gibi olurdu herhalde diye iç geçidi. Şu kıvrılıp giden yolun kenarındaki bahçelerde biraz uyuyabilseydi.

Artık yolun sonuna geldiğini biliyordu ve sokak lambaları da giderek seyrekleşiyordu. Önünü görmekte epey zorlanıyordu. Belirsizliğin yarattığı o korku son güç emarelerini de iyice azaltıyordu sanki. Çok az zamanının kaldığını anlamıştı. Burada diye düşündü, kimse görmeden her şey bitecekti. Hiç var olmamış gibi, hiç yaşamamış gibi geride hiç iz kalmayacaktı. Sonunu razı olup parkelerin üstüne öylece yığılacakken gözleri önündeki kıvrımları seçmeyi başardı. Yol burada ikiye ayrılıyordu. Bir çocuk kalbi gibi umutla doldu içi.

‘Yapabilirim’ dedi kendi kendine, hem de bu kez fısıltıyla değil haykırarak. Yıkılmaya yüz tutmuş bir ağacın köklerinin sonundan kaçmak için bütün kuvvetiyle toprağa tutunması gibi tutundu yere. Doğruldu ve yürümeye başladı.

Neredeyse koşmaya başlamışken son şans diye düşündü ve sola, derin bir yokuştan aşağı bıraktı kendini. Ciğerleri soğuktan, nefessizlikten parçalanana kadar, ayakları yerden kalkamayacak kadar koştu. Sonra simsiyah karanlığın ortasında saklanacak bir yer bile aramadan toprağın üstüne bıraktı bir cesetten farkı kalmayan vücudunu. Kıpırdamadan, saatlerce dinledi. Karın kulaklarına değişinden, rüzgarın uğultusundan başka tek ses duymadı. İçinde önleyemediği bir sevinç silsilesi bütün soğuğun, koyu gecenin ortasında yüreğini yakıyordu. Bir anda, irkildi; içgüdüsel olarak arkasını döndü. Hemen yanındaydı. Geceden daha kara, kocaman cüssesiyle işte tam ordaydı. Gözlerindeki kızıllık öyle canlıydı ki, iti ateş topunu andırıyordu. Belki de her insan gibi kusursuz olan beyninin düşündüğü son şeydi: evet; iki taneydiler…