Dünleri bu günle harmanlayıp yarınları düşlüyorken, yalnızlığımıdır görünen ufukta.Ufuk dedim de birden karşımda duran fener adasına odaklandı bakışlarım.Ben mi, fener adası mı daha yalnız?

Yaz aylarının tatil çığlıklarını, iğne atsan yere düşmez kalabalığını yaşayan kumsal ne kadar da yalnız şimdi.

Ya deniz;
kucakladığı yüzlerce bedenin açlığını duyuyor mudur şimdi?

Gün batımı kızıllığının pembeye boyadığı suya uzatıyorum ellerimi, ılıklığı okşuyorken ruhumu, tebessümünü hissediyorum parmaklarımda.Ayaklarımda kumu, ellerimde denizi, görüşümde pembeliği günün. Huzur anları, tadını çıkartmalıyım.Az sonra gittikçe kararacak her yer, gece indirecek peçesini güne ve yine yalnızlıkla başbaşalık başlayacak bende.

Gün susacak, gece sızacak ruhumdaki çatlaklardan içeriye.Zaman ağır adımlarla ilerlerken, ben dörtnala koşacağım yarınlara. Yaşam beni kovalayacak, ben ötelerdeki düşlerimi.

İçimde ard arda kopuyorken fırtınalar, yüzümde dingin bir liman sakinliğinin kafa tutuşu rüzgara.Beyaz bir mendille el sallamak geçip giden dünlere, dünlerdeki her şeye ve yüreğimde demirleyen her sevgiyi hafızamda ölümsüzleştirmek, asmak ışığa kesilmiş gökyüzüne yıldız yıldız ve en karasındayken yalnızlığın, tutunmak sevgiye..



Figen Yarar

Avşa günlüğüm