Yağmur kokuyordu toprak... Toprak kokuyordu yağmur... Kaçıp gidiyordu bazen anılarımdan. Bazen düşlerimi unutup, bilmediğim adını sayıklıyordum... Öyle inceden yağıyordu ki yağmur, filizleri kıskandıracak gibi oluyordu... Ama her ne hikmetse, korkardım bazen yağmurlardan... O zaman aklıma düşen, en muzip hatıraları yineliyordum... Gürleyen gök, titretiyordu kalbimi... Bu zamanlarda, tenine hiç dokunamadığım, yüzünü hiç göremediğim ürpertinin öğrettiği, bir tutam mısrayı tekrarlıyordum... Tanrı’dan yalnızca, yağmurun ıslaklığından korumasını istiyordum bizi... Çevirip yönümü kutup yıldızına, şaşıyordum parlaklığına... Etrafa saçılmış duygularımı toplamaya çalışıyordum... Kıyıdan gelen esinti, sızlatıyordu burnumu... Yağmura aldanıp, topluyordum huzurumu... Ve yine dilimde bir tutam mısra, korkuyordum yağmurlardan... Korkuyordum şemsiyelerden... Ve yine sokak ortasında dileniyordum... Kör ve kimsesiz... Tenine değemeyen ellerimle, tanımadığım adını yakarıyordum...
Gözlerimin tek bildiği gidişin, gözlerimin tek duyduğu kaçışın... Nedendir bilinmez, kapandı bir gece gözlerim... Daha da açmaz oldu baharı, görmez oldu adını... Tek bilinen... Yağıyordu... O gece hafızama, o bölük-pörçük mısraları dolayacak kadar şiddetli, yağmur yağıyordu... Kapanan gözlerimin, seninle tek anısıydı yağmur...

ARZU BIÇAKÇI