TAKILIYORUM
Bazı sözlere takılıyorum… Misal lafın tam önemli anında duraksar muhatap ve der ki “Bak güzel kardeşim doğruyu söylemek gerekirse…” Ne bu şimdi? O ana kadar yalan mı söylüyordun? Doğruyu söyleyeceksin tabi. Gerektiğinde doğruyu söylemek de ne demek?
Gelelim “hanım kız” “delikanlı” sözlerine. Biri “hanım” biri “deli”… Aynı çağın çocukları bunlar; gençler, toylar daha... An gelecek saygıda kusur edecekler, an gelecek okuldan kaçacak sorumluluklarını ihmal edecekler. Tay bile semere kaç günde alışıyor! Bakın kızdan hanımlık, oğlandan delilik bekleyen kültüre. Oğlandan kimse beylik beklemiyor. Deli çağıdır canım mantığıyla ona özgürlük tanıyan dilin bilinçaltı, kız çocuğuna hanım olmak gibi bir sorumluluğu yükleyiveriyor.
Son zamanlarda bir türedi söz de “Kendine iyi bak!” Birlikteliğin, imecenin hazzını öyle yitirdik ki ağzımızdan çıkanı kulağımız duymaz oldu. Kendine bakabiliyorsa zaten bakar. Hani sözü emir kipinden çıkarıp “Kendine iyi bakmanı diliyorum, istiyorum.” dese bir derece. “Kendine iyi bak anneanne!” Kadın yürüyemiyor, romatizması azmış, dizleri kireçlenmiş. Git sen bak ya da baktır ya da sus.
Bazı ifadelere takılıyorum işte elimde değil..