SİTEM ETTİM SİTEMLE BÜYÜDÜM
Yaşadığım hayat tedirgin, sıkıntılı bir hayattı..Üzüldüm gülen yüzümün ardını kimse sormadı.Gülen yüzüm o kadar hüzün doluydu ki zaman oldu bu hüzünlü yüz hortladı ve ağladı.
Ağlamak zorundaydı, başını ne kadar dik tutsa da gözyaşları göz pınarından süzülecekti.
Hayatla aramda duygusal bir bağ olmuştu çocukluk yıllarımdan beri.Duygusal ve tedirginlik içinde yaşadım...
Neşem sönmüştü,kalbim kırılmıştı ama yinede seviyordum; çünkü sevmek zorundaydım.
Mecbur değildim sevmeye; ama nefretle kalbimi kindar edemezdim. Biliyordum ki
“Allah kindarları sevmez” böyle yapıp Allah’ın sevgisini kaybedemezdim.
Hayat çok yordu beni, dinlenmek için kafamı yastığa koyduğumda yine aklımda yine kalbimde kıvılcımlar yükseliyordu. Her şeyi unuturum diye uykuya dalsam da boşunaydı.Yine her şey aklıma geliyordu.Unutamıyordum.
Sitem ettim sitemle büyüdüm diyorum ya ..O da boşunaydı.Sitemim sadece kendime değildi.
Her şey bir anlık gelip geçiyordu.
Sönen neşem, kırılan kalbim zamanla tamir ediliyordu ve ben yine boşuna üzülüyordum.
Hayat ve yaşamak insanı böyle çıkmazlara sokup yanıltıyor. Bizlerde maalesef bile bile düşüp kalkıyoruz hayatın acımasız kaldırımlarından...