Zaman geçiyor. Dakikaların farkına varamayacağım kadar hızlı, kayıtsız akıp gidiyor. Hükmetmeye çalışsak ta, haykırsak ta, yalnızca içimizde kalıyor haykırışlarımız...
Zaman değişiyor, devir değişiyor. Çağ atlıyoruz ya da gün be gün geriye gidiyoruz...
Değişen zamanda yaşam alanımız değişiyor. Çevremiz değişiyor. Tanıdıklarımızın sayısı çoğalıyor... Kimisi, hafızamızdan ve beynimizden silinip gidiyor... Gün geçtikçe hedeflerimiz büyüyor. İsteklerimiz ve hayallerimiz çoğalıyor. Kimisine gün geçtikçe yaklaşırken, kimisinden an ve an uzaklaşıyoruz... Arzularımız genişliyor, dünyamız değişiyor. Her gün yeni sayfalar ekliyoruz anılarımıza... Harfiyen uymadığımız kuralları, yıkıyoruz kimi zaman...
Aniden önümüze çıkan taşlara engel olamıyor, düşüyoruz bazen... Uzanıp elimizden tutacak, ufak bir destek bekliyoruz... Beklenenlerde gelmiyor kimi zaman... O zaman gerçekler giriyor devreye... Ayıklamaya başlıyoruz; kalması ve gitmesi gerekenleri... Karşımıza çıkan tablo, yıkıcı olabiliyor kimi zaman... Hislerimizi bir kenara itip, yüzleşmeyi seçiyoruz... Elde-avuçta kalanlara itina gösteriliyor. Sessizlik tıkandığında, gözyaşlarına başvuruluyor...
Değişen dünyada, soyutlaşmaya başlayan hayallerimizin peşinden koşuyoruz. Hayallerimizin uğruna, benliğimizin kaldıramayacağı sınavlardan geçiyoruz. Bakış açısına göre, değişiyor yaşamın zorluğu. Bazen hasret bitiyor, umutlar yeşeriyor dünyamızda...
En nihayetinde, tüm bunlar gerçekleşirken dünyamızda, bizde değişiyoruz... Kimi zaman, can yakıcı oluyor bu değişimler. Tutsaklığımızdan kopup, ayrılıyoruz kimi zaman... Ayrılıklarda oluyor hayatımızda, yeni ilişkilerde... Suskunluğumuzda değişiyor, çığlıklar yükseliyor bazen... Hayatın bize verdiklerine alışamadan, kaybediyoruz en değerli varlıklarımızı... Git gide yaşam alanı daralıyor. Solukların kesiştiği noktada, eller kopuyor... Birbirinden kopan hayatları izlerken, sıradanlaşıyoruz...
En nihayetinde, bizde değişiyoruz... Dilde tükenmiş, akıllardan silinmiş hatıralar eşliğinde, yok olan insanlığa, bir yenisini ekliyoruz...
“Değişimler... Uzun sürmese keşke!”

ARZU BIÇAKÇI