Ne kadar karanlık bir yoldayız böyle. Önümüzü göremeden ilerliyoruz. İşin en kötü yanı ise,karanlıkta olduğumuzu fark edemiyoruz. Yolumuz yemyeşil,gökyüzü masmavi sanıyoruz. Gözümüz,düşüncemiz öyle boyalı,boyanıyor ki; her şey gerçekmiş sanıyoruz.Aksini kabul edemediğimiz doğrularımız içinde boğulurken,gerçekten gerçek olan gerçekleri göremiyoruz..

Oksijensiz yaşıyor beyinlerimiz. Gerçeklerden yoksun.. Yalanların içinde.. Aciz olanların en aciziyiz. En akıllı canlıymışız! Masallar ile uyutulurken bizler,hala masallardan masala atlıyor; Rüyalar aleminde yaşıyoruz. Bir su gibi yüzümüze vurulunca geleceğin resmi,yaşanınca beklenen gelecek; Belki beyinler bir şey anlayacak ama,iş işten geçmiş olacak! Her zaman olduğu gibi,işin işten geçmesini bekliyoruz!..

Toplum,insanlar,bizler..Bir çobana inanmışız. O bizi otlattıkça,biz ona bağlanmışız. İki kelam yapanı,baş tacı yapmışız. Yaradan ile bizim aramıza gireni el üstünde taşımışız. Her oyunu masumca oynayıp,her satrancın çürük piyonlarını temsil etmeyi hep becerebilmişiz. İyi sandığımız yönetmenlerin,kötülerin kazandığı senaryolarında her türlü rolü kabul etmişiz. Biz inandığımız yoldan,güvendiğimiz şöförden ve YOLDA UYUKLADIĞIMIZDAN; Çooktan kayıp etmişiz!.. Düşünmeyi bırakıp,koyunluğa başlamışız. Nasıl olsa karnın doğuyor otlanınca..Karın tokluğuna memleketi satmışız,sattırmışız!.. Bitmişiz.. Televizyon denen şeyin karşısında,silinip gitmişiz!

Toplum,insanlar,bizler; Yalanları izleyip,yalanları okuyup,yalanları söylemeye devam etmişiz..Etmekteyiz!..

Sonumuz hayrola!..

TurhanKoç