Acaba insanlar günümüzdeki kadar hiç mutsuz oldular mı?
Kendinden,çevresinden,memleketinden ve dünyanın gidişatından şikayet edip duruyorlar.
Sohbetler,mevzuların derinliğinde hep olımsuzluklar hakim.Yorumlar alabildiğince karamsar.
İnsanlar ne yaptı da kendini bu denli bir mutsuzluğun eşiğine getirdi?
Ne oldu da iç dünyalarımız böyle daraldı?
Bu soruları kendisine soran çok.
Kendince belli cevaplar bulanlar öyle...Lakin verilen cevaplar tatmin etmiyor,çözüm önerileri yeterli değil.Ve hatta bazı sesler toz duman arasında kaybolup gidiyor.
Bir şiirin mısrası dilimde hep
"Aşk yoksa mutluluk ta yoktur."
Bence bütün çıkmazlarımızın çözümü bu iki dizede gizli.
Yunus "Aşk gelicek cümle eksikler biter " demiş.İnsanlar hayatından aşkı kovdu.Önce batılı yaptı sonra biz.İnsanlar kendi bünyelerinde mutluluğu bulamaz oldu.Yapay mutlulukçuklara yöneldi.
Şimdi insanlığı geldiği nokta budur.Yani Yunus’un düşündüğünün tam tersini yapmakla geldiği durumla harap.
Bizim medeniyetimiz aşk medeniyeti idi.Eserlerimizde,ortaya koyduğumuz her şeyin mayasında harcında aşk vardı.
Her şey aşk tı bizim için.
"Aşk imiş her ne var ise alemde
İlim bir kıylü kal imiş"
Aşk olmadan ilimin yetersizliğinden dem vuran dizelere bakın.Ne kadar da doğru ?
*
Babası aşk derdinden kurtulsun ve acısı dinsin diye Mecnun’u Kabeye götürmüş,dua etmesini istemiş.Mecnunun duası ,Fuzuli’nin mesnevisinde şu şekilde şiirleşir.
"Yarab bela-yı aşk ile kıl aşina beni
Bir dem belayı aşktan etme cüda beni"
En güzel belanın varsın aşktan gelen bela olduğunu söyler Fuzuli.Garip değil mi?
Aşık bir adam yüzme bilmediği halde her gün Dicle nehrini geçerek karşı kıyıdaki sevgilisini görmeye gidermiş.Bu adam bir gün sevdiğinin yüzünde leke olduğunu farkeder.Sebebini sorar.İşte kadın o an anlar ki sevgi bitmiştir.Ve adama"Artık beni görmeye gelme "diye öğüt verir.
" Aşkı biten bir aşığın Dicleyi geçmeye çalışması intihar olur."
Bu öğüdü anlamayan adam dicleye girer ve boğulur.
Bizler aşkı yitirmiş ve kendi diclelerimizde boğulmuş birer çaresizden başka neyiz ki?
Ne zaman ki aşk bitti yüreklerimizde umutsuzluk,mutsuzluk zehirli bir yosun gibi sarıverdi bedenlerimizi...Yazık ettik kendimize hemde çok yazık ...