Hep sen diye bakıyordum aynalara günün ilk ışıklarında.
Seni düşleyerek...
Ruhumda , içimde sen vardın hep..
Hep, seni duyumsardım kendime bakarken.
Sanki, fırlayacakmışsın gibi içinden. Bana gelecekmişsin gibi..
Öylesine dalar, öylesine dalar giderdim..
Ne o, derlerdi hep, ---- bakarken kendime aynalarda---
-:’Düşeceksin içine,
’Anladık..! Anladık güzelsin...,,

Oysa bilemezlerdi ki,
( kime bakıyorum, kimi görmek için geçtim aynanın karşısına...)

Ah, sevdiğim, ah, canımın içi..
Gölge bile olamadın--- aynamda---
Yoksunya, ---------( çıkaramadım seni ...Gölgendi aynama düşen, kendime bakarken..)------

Çıldırdım, belki zaten çılgındım...

Yeteeeer! dedim, yeteeeer!.
Kopardım aynayı yerinden.
Vurdum duvara...!
Paramparça şimdi aynam.
Şimdi seni toplayamıyorum.
Kırık cam parçaları içimi acıtıyor.
Nerdesin, nerelerdesin?
Ben bin parça, sen paramparça oldun aynama düşen gölgemde...

Kurtar beni YÂ RÂb ,cam kırıkları canımı acıtıyor...
Toparlıyamıyorum...

Güler TURAN (babidim’ce)
kendime işkence...


Saygımla efendim..