Zamana Yenildik

• 11 Ağustos 2009 Salı 00:11:44

Güneyin kızına...

Beni yalnız bırakıyorsun… Dünyada bu kadar çok insan varken yalnız kalmak inan mantıklı gelmiyor hiç bana. Belki de alışmalıyım yokluğuna ve inandırmalıyım ruhumu da bir daha hiç gelmeyeceğine…

Ne güzel olurdu seninle” sevdik, yaşadık ve öldük“ diyebilmek, tüm bunları sadece seninle yapabilmek; ama ben yapıyorum: seviyorum ve yaşıyorum! İnsan bazen yüreğini kandırabildiği kadarıyla yaşıyor ve geçmişte yaşadığı ne varsa anlamını bulabiliyor. Bazen de pişmanlıklar oluyor-her iki tarafta da- zamanla daha da çok kirleniyor her şey… Zor tabi, tüm bunların tarifini yapabilmek; alışmak zaman alıyor uzaktayken, yastığa iki damla gözyaşı damladığında daha da zor oluyor her şey.

Zaman geçiyor elbette, kuşlar eskisi gibi uçuyorlar… Eskisi gibi olmasa da şarkılarda bulabiliyorum seni; çoğu kez hüzünlü melodiler oluyor hayallerimde, sevmekse en acı tarafıyla işte! Sanıldığından daha büyük yaşanırsa aşk-cenneti görebiliyor insan- güzelliklere dair merakı azalıyor. Yine de olmuyor ki, hep eksik kalıyor bir taraf/düşüyorsun ve düştükçe yaşadıkların tekrarlanıyor. Olmuyor, çok sevince defalarca intikam alıyor hayat senden. Bir mutluluk çoktur insana kıymeti bilinirse-ki aynı mutluluğu biriyle paylaşmak ta inan bir o kadar zordur. Bencildir insanoğlu; sevmeyi, sevilmek saydığında hırpalar yüreğini ve acılar başlar bir yerden. Unutmak en ağır hançerdir ve defalarca ısmarlanır… Sevmek işte sevilmek değildir; sevmek sadece sevmektir…

Tüm bunları gözyaşlarımı avuçlarımda unuttuğum günün sabahına yakın bir saatte yazıyorum. Güneş, diğer ışıkları gölgesine atarken üzülüyor insan. Gecenin sesini, yıldızların parıltısını ve ayın en güzel haliyle yeryüzünü aydınlatmasını özlüyor insan. Yalnızlığımın sonuna geldiğini hissediyorum ve inan buna bile üzülüyorum. Oysaki daha dün sensizlikten şikâyet ediyordum, şimdi sensizliği bile özler oldum… Anladım ki sen benim en büyük alışkanlığımsın. Her halinin yaşattıkları bir başka anlam kazanıyor bedenimde ve biliyor ruhum neden sensiz kaldığını da. Avuçlarımdaki o damlacıklarla ıslandıkça kalemim daha da çok seviyorum seni.

Özlediğimsin. Sonrası çok sevdiğimsin.


…ve sen ve aşk ve ben/ ama biz zamana yenildik sevgilim!