Hayatımın en hüzünlü anı belki de. deliler gibi sevdiğim kişinin buna hiç değmiyeceğini anladım dün. değmeyeceğini değil aslında. beni sevmediğini. en acısı ve zor olanı da buya. ben ne hayaller kurar, rüyalarda gezinirken... meğer sen beni değil kalbinden beyninden bile geçirmiyormuşsun... içimden bağırmak, şarkılar söylemek, gülüp eğlenmek geliyor. ama diğer yandan ağlamak, haykırmak, gözyaşlarım bitip tükeninceye kadar ağlamak. ama artık istesemde ağlayamıyorum. ağlarken şuramda boğazımda bir yumruk oluyor ağlayamıyorum...neşeli görünmeye, kahkahalar atmaya çalışıyorum. ama aslında içim kan ağlıyor. kimse bilmiyor. öyle ya insanlar hep dışlarına bakıyorlar, içlerine hiç göz atmadan... beynim ve kalbim iki ayrı kişi oldular şimdi. kalbim bu acıyı taşıyamasa da yinede bu sevdaya devam etmek istiyor. beynimse boşver, unut gitsin diyor. ama olmuyor... ikiside olmuyor. deniyorum.ama olmuyor. daha çok yeni aslında yaram. balki zamanla buda geçecek. ama yıllar geçsede izleri hep kalacak... kahkahalar atıyorum bazen gereksiz yere. sinirden gülme kirizleri geçiriyorum durduk yere. işte o zamanlar da aklıma şu sözler geliyor "an gelir insan gülerken ağlarmış, gözyaşları sel olup kalbine akarmış. kahkaha bir maske derler bilir misin? insan sevdiğinden ayrılınca bu maskeyi takarmış" aşklarda parmak izine benzer. hiç biri birbirine benzemez. elveda güzel gözlüm...