HAYALLERİM

• 7 Ağustos 2009 Cuma 08:39:49

Hayallerim vardı.
Her dönemde değişen gelişen ve ulaşılabilecek ama ulaşılamayan hayaller.
Beş yaşlarımda babamla kurabildiğim beklide ilk hayalimdi. Pazara gidebilmek ve alınan eşyaları taşımak. Abim giderdi babamla o bu zevki yaşardı. Bir gün bende gittim. Ve bana bir karpuz düştü taşımak için. Öyle büyük bir zevkle taşıdım ki onu. Öyle sarılmıştım ve karpuzla bütünleşmiştim ki, büyük bir hayalin gerçeğini yaşıyordum. Eve ben götürüyordum karpuzu ve herkes yiyecekti benim taşıdığım karpuzdan. Bahçeli bir evde oturuyorduk. Bahçe kapısına kadar dayandı kollarımın gücü ve kapıda düştü elimden ayaklarımın ucunda patladı hayallerimle birlikte. Bir karpuza baktım bir babama.
Hayalim orada noktalandı. Bir daha bunu tekrarlayacak zamanım olmayacaktı. Bunu tekrarlayacak babamın ömrü olmayacaktı. Ben çocukluğumun bu en buruk hayalini gerçekleştiremedim.Kırdım.
Babamdan sonra… Annem vardı hayallerimde. Ben büyüdükçe annemin mutluluğu benim büyüyerek gelişen hayalim oldu. Hep onun istediklerini yaptım. Onun yanında oldum. Diğer kardeşlerim çok farklı yaşarlardı. Ama ben hep annemle birlikte bir bütün olarak onun için yaşadım. 20 yaşımda onun istediği için evlendim.
Ben kırk dört yaşındaydım annem öldüğünde. Düşündüm. Onun mutlu olmasını başaramamıştım.
Gençlik yıllarım vardı. Her gencin çok farklı davranış ve yaşam biçimi sergilediği, farklı hayaller kurduğu ve yaşını yaşadığı bir dönemde benim hayallerim “halk” tı. Boyacı çocuklar, emeğini alamayan ve sefalete boğulmuş insanlar, sistemin kurbanı kadınlar, kocasının esiri eşler. Ve iktidarlar.
Hayallerim ve ben geçen yıllar. Eş, çocuk ve halk.
Eşimin mutluluğu da eklenmişti artık hayallerime. Annem istemişti, bulmuştu evlenmiştim. Ama onu mutlu etmek benim hayallerimden biri olmalıydı artık. O iyi bir eş olmayabilirdi, iyi bir annede. Benimle aynı zevkleri, duyguları paylaşmayabilirdi. Aramızda sevgi de olmayabilirdi. Ama mademki hayatıma bir şekilde dahil oldu ben onu mutlu etmek zorundaydım ve hayallerime onu da eklemeliydim.
Ve çocuk, çocuklar.
Bir oğlum oldu 23 yaşımda. Henüz kendi çocukluğumu bilmeden, gençliğimin farkına varmadan baba olmanın sorumluluğu ve çocuğumla ilgili hayallerim vardı şimdide. Ona hayallerimdeki bir ismi verdim. Onunla bütünleşmeye çalıştım. Normal bir babadan farklıydı babalığım. Onunla ilgili hayallerim uzun sürmedi.29 yaşımda sona erdi.
Sonra diğerleri. Ben ne kadar mutlu etme hayalleri kurduysam o kadar mutsuzluk yaşandı hayatımda. Özellikle eşimi hiç mutlu etmeyi başaramadım. 25 yıl. Sabah çıkarken mutsuz, akşam geldiğinde mutsuz. Çıkış ve giriş saatleri arasında mutlu. Yani benim mutlu etme hayallerim ve çabalarım yetmiyordu.
İkinci oğlumla ilgili hayallerim hedefine varmaya başlamıştı. Sanırım en iyi kurguladığım hayalim o oldu. Veya benim hayalimin dışında bir şeyler onun mutlu olmasını sağladı.
Ve 46 yıl. Benim hayallerim kimseyi mutlu edemedi.
Ben mutlu olabildim mi?
Hep mutlu ettiğimi ve bundan da mutlu olduğumu zannediyordum.
Hayallerimin bittiği bir günde. Mutsuzluğumla tanıştım. Hayallerimin bittiği o günden sonra yıllardır yaşadığım yalnızlığımın gerçeğiyle tanıştım.Hayallerimde var olmayan “Ben” in varlığıyla, duygularımla, sevgilerimle, sevdalarımla sevilmeye olan açlığımla tanıştım. Yaşadıklarımla yüzleştim yaşayamadıklarımla. Yıllarca hep birilerini mutlu etmek için harcadığım çabayla farkına varamadığım mutsuzluğumla yüzleştim.

Şimdi hayallerim yine var.
Kendime dair. Sevgime, sevmeme, sevilmeme, benim isteklerime, benim beklentilerime dair.
Çocukluk hayallerim, gençlik,evlilik ve halk için hayallerim.
Değil.
Kalan ömrümün, bundan sonra nasıl bir yaşam istediğimin, kimi, neyi ne şekilde istediğimin hayali.
Bundan sonra ben varım.