yüreğimin dipnotları..(3)

• 1 Ağustos 2009 Cumartesi 18:34:00

Hiç kalkmak istemiyorum yataktan. Kalkarsam bir şeyler tarihi anımsatacak bana. Telefonu da kapattım nasıl olsa. Kendi terimde boğulacağım sanki. Ter insana nispet yapar mı.. İçimde sessiz bir ihtilal.. Kocaman bir hayat yıkılacakmış gibi duruyor bu sabah üzerime.

Ağustos sıcağında üşür gibiyim. Bu hiç normal değil, biliyorum. Kalkıp bir duş alsam buz gibi bu üşümüşlüğün üzerine, kendime gelir miyim derken kapı çalındı. Kim açacak şimdi.
İşte kapıdayım. Komşunun arsız oğlu balkona kaçırdığı topunu isterken nasıl da masum. Birden içimde bir deli kız uyanıyor. Kapıyı kapatır kapatmaz yatak odasındaki boy aynasının karşısında buluyorum kendimi. Her zaman sevmişimdir aynalara bakmayı.(bunu derken mankenlere taş çıkardığımı sanmayın sakın. Kendime göre mankenim belkide:..) Kendimle barışık olmak hoşuma gidiyor çoğu zaman. Nihayet karar verdim ne giyeceğime. Lakin dolabın içi yatağın üzerinde. Çok mu özel bir kıyafet seçtim sanıyorsunuz. Hayır hayır. Her zaman ki gibi bir t-shirt ve bir kot işte. Yine de seviyorum dolap karıştırmayı. Akşam eve döndüğümde toplamak eğlence oluyor bana. İnsan yalnız olunca yapacak çok da bir şeyi olmuyor galiba.

Duş ertesi üzerimi giyindim ve saçlarımı topladım her zamanki gibi. Biraz daha iyiyim sanırım. Gözlerimdeki fersizlik endişesi ile biraz makyaj karaladım yaşlı yüzüme. Kıyafetimi hareketlendirmek için bir iki aksesuar. İşte tamam. Takıp takıştırmaktan keyif alan bir yanım var. Hele bir de takılarımı kendim düzenleyince daha bir zevkli oluyor üzerimde taşımak.

Kendimi sokağa atıyorum. Kahvaltıyı dışarıda yapacağım bugün. Kendimi özel hissetmeliyim. Neden mi? Bugün benim doğum günüm. Her zaman yaptığım gibi önce anneme uğradım ve içimden geçeni değil de yapmam gerekeni yaparak ona bir çiçek aldım. Elini öptüm. Hayır duasını da heybeme katarak yeni yaşıma başladım. Bunu yapmazsam bir eksiklik varmış gibi hissediyorum. Sanki o yıl hiç iyi geçmeyecek sanıyorum. Annem gidince ne olacak bakalım. Hiç düşünmek istemediğim bir durum bu. Şu anda bu duruma kafa yoramam. Zaten yeterince kendimi kötü hissetmek için mazeretim var.

Anneme söylemek isteyip de söyleyemediğim gerçek mi dediniz? Hiç sebebini bilemediğim ama hayatımın içinde her zaman var olan bu yara bereler. Oysa her zaman kabul ve taktir ettim ki bizi nasıl da özene bezene ve naif yetiştirdiler. Sonradan mı olduk acaba biz böyle. Çok huzurlu bir çocukluk geçirmemeli mi insanlar diye düşünmeden edemiyorum. Onca güzellikten sonra taşıyamıyor insan gerçek hayatı sırtında. Silkeleyip atası geliyor bir hamlede.

Bugün benim doğum günüm. Ne istersem olacak sanıyorum ve arsız bir çocuk gibi anneme sesleniyorum.

“anne bana biraz huzur alır mısın”
“anne bana riyasız bir dostluk alır mısın”
“anne bana içinde yalan olmayan bir sevda alır mısın”
“anne babamı geri getirebilir misin”
“anne benim yalnızlığımın bir iadesi yok mu. Sıkıldım bu kalabalıktan”

Ve işte annemi duyar gibiyim.

“ne çok şey istiyorsun sen. Dedim ama ben o adama, bunu bu kadar şımarık alıştırma. Sonra yetinmesini bilmeyecek. Ama dinlemedi ki baban. Benim ilk göz ağrım her şeyi hak ediyor, yanında hep ben varım nasılsa diye diye bu hale getirdi sizi. Şimdi o da yok. Ben nereden bulayım bu istediklerini..?”

Anne bu. Ben de anneyim. Biraz bu yüklenme yanımız var sanırım..

Anne seni seviyorum. Her ne kadar bir anlam veremesem de beni dünyaya getirdiğin ve bana katlandığın için teşekkürler. Öpüyorum yaşlı ve bilge yüreğinden..

Sevgi kaya