GÖRÜLMEYENLER

• 31 Temmuz 2009 Cuma 13:11:36

Denizin dantel gibi sardığı bu şehre geleli bir yıldan fazla oldu. Burada doğmadım,otuz beş yılımı geçirmedim ama bana her gün bir şey öğreten,güzelliklerini benimle paylaşan bu şehri sevmeyi öğrendim. Evim denize çok yakın ,martıların sesiyle uyanmak ,camı açtığımda denizin kokusunu duymak bu şehri sevmem için yeterli . Ama bu şehre yetmiyor , her gün daha güzel görünmek için tüm cilvelerini kullanıyor yada ben güzelliklerinin peşindeyim. Gün başlarken salonumun camından başlıyor, batarken denize batıyor. Denizin kucakladığı güneşin yaydığı ışıklarla günü bitirmek muhteşem. İstanbul ’u yaşamak muhteşem. Burayı öğrenene kadar ne çok kayboldum, kayboldukça daha çok aradım bulmak istediklerimi,buldum , öğrendim. Artık kaybolmuyorum, aramıyorum da karşıma çıkıyor sevme nedenlerim. Bu şehir fazla oluyor,her gün daha fazla.
İnsanları da bir başka bu şehrin. Her yerde gördüğümüz monoton hayat var , o telaş çarkı döndürüyor. Birde hiçbir yerde görmediklerimiz var. Görmek istemediklerimiz değil,görmediklerimiz. Deniz kenarın da yürüdüğüm bir gündü. Balık tutanları, banklarda sohbet edenleri,minicik bir kahvede çayını yudumlayanları görüyorum. Hepsini göz sınırlarımın içine alıp bir bütün halinde içime sindiriyorum. Görme sınırıma hapsettiğim bu insanlar da , ne telaş,ne kavga,ne gürültü var. Huzurun peşinde oldukları için buraya gelmişler, benim gibi. Balık tutanların için de beni çok şaşırtan biri vardı, bir kadın. Arkadan topladığı saçlarını ,şapkasından çıkarmış olmasına rağmen ilk anda tereddüt ettim acaba kadın mı diye?Altmış beş yaşların da üstünde mavi bol bir pantolon ,başında şapkası ,üstünde bol bir kazak ,ayaklarında terlik vardı. Güçlü bir kadındı, balık avladığı için değil. Bakışları ve hareketleri öyle söylüyordu. Yanına yaklaşamadım belli ki insanlardan kaçmış, kendini keyiflendiriyor,keyfini kaçırmaktan korktum. Biraz ilerisinde durdum kıpırdamadan,sesimi çıkarmadan seyretmeye başladım. Beni fark etti! Bakışlarında , bir çal çene daha geldi ifadesi vardı. Öyle olmadığımı göstermek için susmak faydasız. Ağzımdan ilk çıkan cümle;’seyredebilir miyim ’oldu. Başını bana doğru çevirdi ve omuzlarını kaldırıp ,yüzünü ne yaparsan yap şekline getirdi. Soru sormaya çekiniyordum ,ama konuşmakta istiyordum. Ne atıyorsunuz dedim. Kefal dedi ve devam etti.’ Sabahtan ispariye attım çıkmadı kefalda gelmedi hiç’dedi. İşte anahtar sözün zeminini hazırladı bana ’belki ben şans getiririm size ’dedim. Bu sefer bakışlarında alaycı bir ifade vardı, hadi bakalım der gibi baktı. Oltayı fırlattığında içimden rast gele dedim. Hala yakınında durmuyordum ve büyük bir bencillikle içimden hadi şu ekmeği yiyin diyordum kefallara. Ne büyük çelişkiydi. O an yaşadığım. Balık yakalansa balığa üzüleceğim,yakalanmasa bunca saat emek veren bu insana üzüleceğim. Düşüncemi temelinde yinede büyük bir bencillik vardı. Makarayı dolamaya başladı evet yakalanmıştı kefal. Bu sefer ki bakışında aferin kız ifadesi vardı. Benimkimde şaşkınlık! Ne çabuk sözümü dinlemişti kefal!ilk defa görüyordum kefal oltası,suyun yüzeyinden tutulurlarmış. Şamandıranın altında bir sürü iğne ve kefal her iğneden nasibini almış. Ekmeğe saldırayım derken iğneler her yerine saldırmış. Artık bakışlarımda şaşkınlık yoktu, içim eziliyordu! O ise sabırla iğneleri temizliyordu.
Ben artık kendimde ona yaklaşma hakkını bularak tam dibinde yere çömeldim. Balık yakalamayı sever misin? dedi. Hayır dedim. Avcı değilsin o zaman dedi. İçimden seyretmeyi de sevmem dedim ona duyurmadan. Duysa seyretme o zaman der. Kefal iğnelerden kurtulmuş o koca denizden sonra düştüğü minicik suda yüzmeye çalışıyordu. Rast gele diye çağırdığım kefalı seyrederken artık çekinmeme gerek yok konuşa bilirim dedim. Çünkü bedel ödedim seyrettim kefalı. Tanrım ben bencil değilim, oldu duyurmadan söylediğim diğer cümle. Sohbet başlamıştı. Torunlarından , çocuklarından bahsederken bakışlarındaki güç ,yerini özlemlerine bıraktı. o hem iyi bir avcı hem de belliki iyi bir anne. Bunu düşünen sadece ben değildim , yanımızda elindeki bezi sık, sık burnuna götüren ayakta durmakta zorlanan çocukta ona anne dedi. Oltasını denize düşürmüş sürekli anne oltamı al,anne oltamı al diyor. Bence başka kuracak cümlesi kalmamış o anda. Anne sadece alamam diyor açıklama bile getirmiyor. Biliyor ki anlamayacak, anladığı tek şey itelenmek. Çünkü diyor ki;’ kimi evlat bulamaz arar,kimi bulduğunu iteler’ bakışlarında bu sefer acı vardı. Benim kefal yakalandığındaki bakışlarım gibi. O gün birkaç duyguyu da yüreğime sığdırmaya çalıştım. Göz sınırlarımı zorlamaktan çok daha farklı bir zorluktu, sindiremedim. Ne kefalın çırpınışını,ne çocuğun, nede kadının. Daha fazla kendimi ve onu zorlamanın anlamı yoktu,yürümeye ,oradan uzaklaşmaya başladım. Deniz hala yanımda ,duygular içimde...