4 YIL SONRA

• 31 Temmuz 2009 Cuma 11:57:29

Ayrılışımızın dördüncü yılıydı tüm nefretimizle birbirimizden ayrılmıştık artık bir daha birbirimize dönmemek üzere yemin etmiştik ne o beni arayıp soruyor ne ben onu soruyordum hatta ayrılığımızın üstünde bir sene geçtiğinde bile birbirimizi gördüğümüzde hep kin nefret gözlerle bakıyorduk birbirimizden hep nefret ediyorduk hatta onu görmemek için oturduğum mahallede bile taşınmıştım ailem her ne kadar izin vermediyse bile taşınmak için mücadele ettim sırf onu görmemek adına ben küçüklüğü geçirdiğim o mahallede taşındım ailem yine o mahallede kaldı ama ben ve bir kaç arkadaşımla o mahallede epeyce uzak bir yerde kendimize bir ev tuttuk aynı okulda okuduğumuz için okuduğum okuldan da kaydımı alıp taşındığım eve yakın bir okula kaydımı yazdım artık ne o beni nede ben onu görmek istiyordum adeta bir insan nasıl en tiksindiği bir hayvandan nefret ediyorsa bizde öyle birbirimizden nefret ediyorduk günlerimiz böyle geçiyordu bende artık huzur bir yaşam standardına kavuşmak için hafta sonu yu bekliyordum hafta sonu gereken eşyalarım elbiselerim kitaplarımla yeni tuttuğumuz eve yerleşecektik nihayet beklediğimiz hafta sonu gelmişti bende bir an önce oralardan çekip gitmek için apar topar eşyalarımı topladım valizlerimi doldurdum kitaplarımı poşetledim tüm hızıyla hazırlanıyorum annem bu arada da her ne kadar ısrar ettiyse bile ben onu dinlemedim gözlerinden dökülen yaşlara yüreğinde yanan ateşe aldırış etmedim babamın sigara üstünde sigara yakışını kız kardeşimizin ABİ GİTME NE OLUR BENİ YALNIZ BIRAKMA bağrışırlarını hiç ama hiç takmıyordum tek düşündüğüm bir an önce bu mahallede gitmek ve bir daha dönmemek üzere yemin edişim geliyordu aklıma bir an önce gitmekti benim isteğim eşyalarımı topladığım gibi annemin elini öptüm annem o gözyaşlarıyla da bana sarılırken bile hiç ağlamadım çünkü o yufka kalbim adeta taş olmuştu babam ise dedemin ölümüne bile ağlamamıştı ama benim gidişime öyle hıçkıra hıçkıra ağlamıştı ki hiç babamı böyle görmemiştim ama yinede aldırış etmiyordum canileşmiştim ondan ayrıldığımdan sonra hiç kimseye acımıyordum neyse ki tüm ailemle vedalaşmıştım aldım bavulumu çantalarımı taksi dışarıda bekliyordu tüm eşyalarımı taksiye koydum o mahalleden gittim yeni evime yerleştim ilk haftasında hiç bir özlem hiç bir hasret çekmedim ama ondan sonra hep ailemi ve çocukluğumun geçtiği o mahalleye özlem duymaya başlamıştım henüz ikinci haftasındaydım ama o vefasız aklıma geldikçe o mahallede soğuyor nefret ediyordum yeni taşındığım evde bir yılım tamamlamıştı özlemle acıyla hasretle kinle nefretle nasıl olsa bir yılı geride bırakmıştım o zalimle de ayrılışımızın ikinci senesini doldurmuştum gecen iki yıla kadar da hiç onu ne bir gün olsun sordum ne bir telefon ettim nede araştırdım bazen ailem yanıma geldiğinde ben sormasam bile arkadaşım soruyordu ve arkadaşlarım ile ailemin arasında gecen konuşmalara kulak misafiri oluyordum tüm gelişmeleri de oradan öğreniyordum tabiî ki de arkadaşlarımda benim onu eskiden sevdiğimi bildikleri için konuyu ondan acıyorlardı yine bir gün annem ile kız kardeşimin beni ziyaret etmeye geldiğinde yine arkadaşım Aykut konuyu yine ondan açmıştı kız kardeşim Aykut ağabey dün onu bir erkekle gördüm parkta bende hemen onların arkasında ki bankta oturdum aşkım bir tanem aşkım kelimeleri havada uçuşuyordu diye Aykut a cevap vermişti işte o an kalbimden vuruldum başım döndü sol yanıma bir sızı girdi o an anladım ki o içimde beslediğim kin nefret değil de aşk sevda sevgiymiş bir ana yerimde fırladım hemen kız kardeşimin kollarından tutum sen ne diyorsun nerde ne zaman yanında ki kimdi neyin neciydi diye artık kız kardeşimi bağırışlı sorularımla korkutmaya başlamıştım sadece onun verdiği cevap bilmiyorum ağabey tanımıyorum diyordu arkadaşlarıma hemen burada gideceğimizi söyledim evi apar topar toplamasını söyledim tekrar eski mahalleye dönecektim yine çocukluğumun geçtiği mahalleye gidecektim bide o vefasızı seven genci görmeye gidecektim arkadaşlarım artık bu sefer her ne kadar burada derslerimiz iyidir burada kalalım dediyse yine de izin vermedim siz gelmeseniz bile benim gitmem gerek diye hep bağırışlarımda onların üzerine gitmeye başladım arkadaşlarımda sonrada beni kırmak istemediler hemen topladılar evi yine eski mahalleye gittik kız kardeşimin bahsettiği parka gittim onu görürüm diye gittiğimde kimseyi görmemiştim ama artık gece gündüz o parktaydım hep onu bekliyordum ama beklememde fazla zaman geçmedi üzerinde bir hafta geçtiğinde hemen onu yine o parkta gördüm yine sevdiği erkekleydi yine gözyaşlarıma boğuldum sol yanımda ki acı ikiye katlandı bu tablo karşısında ama yinede onu ve sevdiğini rahatsız edip onlara görünmedim akşamüzeri telefona mesaj çektim yine mahalleye geldiğimi ve sana karşı beslediğim kin nefret meğerse aşk sevgi sevdaymış diye bir hatırlatma mesajı yolladım ondan hiçbir cevap beklemiyordum çünkü öyle kötü ayrılmıştık ki asla cevap vereceğini sanmıyordum ama aradan beş dakika geçmeden telefonuma bir mesaj geldi o göndermişti hemen mesajı açıp okumaya başladım ve mesaj da aynen şöyle yazıyordu
seni unuttuğumu bir başkasıyla çıktığımı artık sana nefret kin duyduğumu düşünmüş ve bu yüzden evini bu mahallede götürmüştün oysa ki ayrılışımızdan sonra evini taşıdığında ben bir kez daha yıkılmıştım yokluğunla hep seni düşünüyor hep seni seviyordum seni sensiz seviyorum yanımda olmasan bile ben hep yüreğimle seni seviyorum parkta gördüğün kişiyi de benim bir oyunumdu kız kardeşin Ayselli orda gördüğümde hemen orda ki çalışan bir çocukla bir oyun yapıp belki sana haber verir diye böyle bir yola baş koydum demek sana söylemiş beklide söylememiş ama yine bu mahalleye döndüğüne çok sevindim artık dünyalar benimdir yarın saat 12 de beni gördüğün parkta seni bekliyorum diye yazmıştı o an sevincimde şaşkınlığımdan ne yapacağımı bilmeden hemen yarın için hazırlanmaya başladım gece hiç uyku girmeden sabahlandım kahvaltı yapmadan evden cıktım sokak da dolaşmaya başladım saat 11 geldiğinde geç kalmamak için ben hemen o parka gittim oda benden sonra bir yarım saat geçtiğinde hemen geldi gördüğümde elim ayağım titremişti bir an kendimi onun kollarında gördüm sıkı sıkı sarıldım onu çok sevdiğimi gözyaşlarımla kulağına fısıldadım artık o kin nefret dolu günlerimiz eskisi gibi yine sevgi sevda aşk dolu günlerimize geri kavuşmuştuk işte o an anladım ki eski yaradan zarar gelmez artık her gün birlikteyiz mutlu sevdalıyız