susuyorum...

Bir daha sana seni seviyorum demiyecegim... artik kendime bile itiraf etmiyecegim. Sen yoksun; hic olmadin biliyorum... Ben kendi kendimi avutmaktayim. Oysa butun benligimle senindim. Ben sendim. Sen hic ben olmadin. En yakininda iken bile, uzaklarindaydim. Oysa sen benim icime islenmistin. Seni usursun diye o derinlerden cikarmaya bile korkuyordum. Ben senin yerine en soguklarda yaniyor, en sicakta senin icin tir tir titriyordum. Ama sen yoktun...

Simdi yuregim en derin yaralari aldi. Ne merhemi bulunur, nede ariyorum zaten. Artik söyleyecek hic bir seyim kalmadi sana. Ben seni yine yüregimin en derinlerine gömüyorum. Bir ucurum kenarinda rüzgarin sesine verdim hasretine yazdigim en derin manalari. Fisiltiyla dunyayi dolasacak sana olan askim. Sen bilmeyeceksin. Ve en son seni seviyorumuda biraktim bir yagmur bulutuna... Ruzgarin estigi her yerde seni haykiracak. Biliyorum SEN duymayacaksin...

Beklemiyorum seni. Biliyorum gelmeyeceksin. Gelmezsin. Ben hasretinle yanarken... Sen unutulmuslarin defterine yazmissindir beni.

En karanlik hasret kuyularina bakiyorum simdi...

ve ben susuyorum...

Alip da askimi gidiyorum artik...

Bir ucurum kenarinda ruzgar kulagima bir seyler fisildiyor...

Bir gulumseme ile, yüregimin icine dönüyorum... Belki seninle kendimide bulurum...