Korkuyorum Anne

• 24 Temmuz 2009 Cuma 15:42:39

KORKUYORUM ANNE !!!

Korkuyorum anne. Bu soğuk sisler içindeki karanlıktan korkuyorum. Dayanamıyorum kulaklarımdaki sürekli çalan bu sessiz çığlıklara. Soruyorum onlara nerde benim çocukluğum? Diye . işte sadece o zaman susuyorlar . cevap veremiyorlar . söyleyecek söz bulamıyorlar besbelli.
Veremiyorlar çocukluğumu . Veremiyorlar çamurdan pasta yaptığım günlerimi bana . Neden anne ? Neden veremiyorlar ? Ben ne yaptım onlara ?
Hadi onları bir kenara bırakalım . Peki sen neden çekip almıyorsun beni bu karanlıktan annecim ? Giremiyor musun yoksa bu karanlığın içine ? Yoksa sendemi korkuyorsun ondan ?
Birçok kişiye anlatıyorum bu kahrolası karanlığı . “geçer” diyorlar . Ama geçmiyor anne! Saatler duruyor bazen . Herkes , bütün şehir susuveriyor birden . İnsanlar suratlarını saklıyorlar benden . Nedenini anlayamıyorum . Sessizce zamanın akmasını bekliyorum. Bende onlar gibi suratımı saklıyorum. Ama olmuyor . Ne zaman akıyor ne de çığlıklar susuyor anne .
Bazı geceler “ anne “ diye bağırıyorum . Kimse duymuyor sesimi . Sende duymuyorsun anne . Hırpalıyorum kendimi . Sonra birden sesimin kısıldığını hissediyorum . O zaman bir köşeye çekilip hıçkıra hıçkıra ağlıyorum . Birazcıkta olsa unutturuyorlar gözyaşlarım bana yokluğunu. Ama sanki onlarda düşmanmış gibi bitiveriyorlar en lazım oldukları anda . Hiç bir şeyimin kalmadığını düşünüyorum . gözyaşlarımın bile .
Tek tutanağım sana verdiğim sözüm anne . Onu saklıyorum sadece . Ya da saklayabiliyorum . Diğerlerini teker teker yitiriyorum anne. Resimlerini , gülücüklerini … Sana verdiğim söz yılmamaktı anne . Yılmayacağım . Belki bu kahrolası çığlıklar bunu anlayıp susarlar anne ne dersin ?
Hatırlar mısın annem ? Hayallerim vardı kurduğum .Tekrar tekrar anlattığım . Seninde tekrar tekrar dinlediğin hayallerim .Onlarda yok şimdi . Her hayalimin özü olan sen , sen yoksun çünkü …
Üşüdüğüm zaman koşarak yanına gelirdim . Hemende anlardın üşüdüğümü . Isıtırdın beni o sımsıcak gülüşünle . Şimdi hep üşüyorum anne. Gözümün önüne getirmeye çalışıyorum o sımsıcak gülüşünü . Ama olmuyor anne. Bu kahrolası karanlık önüne geçiyor . Bağırıyorum ona “Benim annem her şeyden güçlü “ diye . Bir süre sonra yeniyor seni anne Neden izin veriyorsun buna ?
Şimdi anlıyorum seni annem . Her şeyin farkına varıyorum . İlk emekleyişimde , ilk adımımı attığımda , ilk “anne” deyişimde mutluluk gözyaşlarına boğulan sen ; diploma törenimde kepimi fırlattığım zaman , anne olup kendimi senin yerine koyduğum zaman yanımda olmayacaksın . Aslında ruhunla her daim yanımdasın . Ama yetmiyor annem . Zihnimden her geçen gün yavaş yavaş silinen gülüşün yetmiyor . .
Umarım gözyaşlarımla ıslattığım , hıçkırıklara boğduğum bu satırları cennetten görürsün annecim …

UNUTMAYINIZ Kİ HİÇBİRŞEY ANNENİZ KADAR DEĞERLİ OLAMAZ …..

Buse Nur Akgül