Bir derdim var benim. Olasılıklar içinde, fırsatlar arasında dönemeçli bir yol çizmeye çalışırken dokunduğum dikenler, sürtündüğüm çalılar derdim. Bazıları sadece çizik bırakırken, bazıları çok derine dokunuyor. Her dal parçası yeni bir yüze dönüşebiliyor, her kopan yaprağın küllenmiş bir sızıya dönüşmesi gibi. Bugün derdim sana dair bir yolculuk. Toprak tonlarında bir dinginlik var üzerimde.

Dün yürüdüğüm yol çok dardı. Kollarımda ve bacaklarımda yüzlerce çizik oluştu. Toprak tonlarındaki dinginlik sızılarımı azaltıyor. Belki biraz da yeşil tonları karışmış olabilir. Sessizce oturup adaçayımı içiyorum. Bir süre yürümeyeceğim. Çok fazla çizik olunca bende kendi derdime düştüm işte. Oysaki o virajları, dar patikaları seninle sohbet ederek yürümek çok keyifliydi. O zaman batan dikenler canımı acıtmıyor, sürtündüğüm çalıların bıraktığı izler hemen geçiyordu. Sonra sen gidince füme tonlarında bir çaresizlik çöktü üstüme. Siyaha çalamadım, çünkü bende tozlanmıştım seninle eş zamanlı. Sana da söyleyemedim. Çünkü o zaman yağmur da yağabilirdi, tüm tozları alır götürür, belki de heryeri bulut kaplar gri olurdu heryer.

Belki de gri iyi olurdu. Sen, ben olurdun ve fümelerin rengi açılırdı. Yeşile çalardı belki...Umut işte, her virajı dönerken bu son virajdır umarım der gibi..

Adaçayımı içerken, toprak tonlarındaki dinginlikte çiziklerin iyileşmesini beklemekteyim. Sonra yine yola koyulacağım. Önce şu füme çaresizlik bir geçsinde...Sen olduğun yerde durup virajdan dönen yolcuları seyret. Onlardan biri de ben olursam birgün..belki de?