Bir bahar akşamı yine düşünüyorum. Gören gözleri, duyan kulakları, tatlı sözleri, düşünüyorum, gören gözler insana neler verir değilmi? Duyan kulaklar neler duyurmaz ki değilmi? Tatlı dil yılanı deliğinden çıkarır derler, insana neler yaptırmaz ki, bu gün yaşadığımız bazı olayları, hep bu dil yüzünden başımıza gelmiyor mu, acı tatlı demeden yaşıyoruz değilmi? Yaşadığımız şu yalan dilli dünyada, insanlara güvenmek kadar doğal ne var ki sizce, insan, insana güvenmez mi güvenir, aksi halde hayvanlardan bizi ayıran güven farkı değilmi sizce…

Düşünüyorum bir lokma ekmeğin helal haram oluşunu, ben çok önemsiyorum bunu, gören gözleri, duyan kulakları, tatlı dilli sözlerin nedenlerinin başında insan olmak yok mu vardır, vardır ama.
Sana verilen öz değerlerden nasbini almamışsan, insan olamazsın sen…
Gözlerin var göremiyorsan, kulakların var duyamıyorsan, dilin var tatlı söz söylemiyorsan, kalbin var gerçekleri sevmiyorsan, sen insan değilsin, ya neyim diye kendine sor, cevabı sende kalsın olmaz mı?

Size tanıdık gelebilir bir ipucu vereyim, hayatın derinliklerinde saklı mutluluk çizgisi ile ilgili, Meraklanma bir gün yaz yağmurları yağdığında hatırlarsın, yağmur tanecikleri söyler size ne demek istediğimi, yinede yazayım.
Hep desinler den uzak kaçtım, kafamın bastığı kadarıyla her işimi severek yapmaya çalıştım, dürüst olmam beni acılara boğdu, inadına üstüne gittim, hayatın acılarıyla kol, kola dolaştım, acılara da kızamadım, geceleri ışığım, bir yolda yoldaşım, bir sırda sırdaşım oldular. Dertler kardeşim oldular adeta, bir ana bir babadan, öz ve öp öz kardeş olduk.

Dahası var sanırım 16 yaşlarındaydım, hayat bana ağır geliyordu, umuzlarım taşıyamıyordu, bunca derdi bunca yükü. Düşünüyordum bunun bir yolu olmalı, ama nasıl bir yol, ya bu dünyadan gitmeli ya da bu yükleri taşımanın bir yolunu bulmalıyım, herkese güveniyordum söz konusu hayatım ise kendime güvenmenin olurunu, gözlerimin ışıldadığını anladığım zaman anladım tamam dedim.

Kor halindeki ateşin içinden çıkan, bir çöptüm adeta, korun içinde ateşi yaşamış ama yanmamıştım. Kararımı vermiştim artık yaşamalıydım, kendi, kendime bazı hedefler koydum, ilk önce kendimi sevmeliyim, kendime dürüst olmalıyım, yalan söylememeliyim, kısaca keşke dememeliyim.
Bana sunulan kaderimi yaşamalıyım, beni dünyaya getiren, ama tanımadığım anama ve hiç görmediğim babama laik bir evlat olmalıyım, insan olarak yaratan, insan gibi yaşamam içinde dünyayı bana vermiş ve insan gibi görmeli, insan gibi duymalı, insan gibi tatlı söz söylemeliyim, insan gibi sevmeliyim, cümleler içimizin derinliklerinden gelmeli.

Kolumuzdaki saatin saniyelerine bakalım, eski çağlar yavaş, yavaş geçmişte kalıyor. Saniyeler saati, saat günleri, günler ayları, aylar yılları, yıllar ise asırları kovalar, yaşadığım bu olayların, geçmişte kalması gibi, keşkeklerim yok benim ya sizin, var mısınız insan olalım, insan gibi yaşayalım var mısınız, hep beraber yaşanası bu dünyada, öz olalım benden söylemesi dostcakalın. Yaşar inatçı