Biliyorum kızgınsın bize.Kıymetini bilemedik kırgınsın.
Sen bize en zor anımızda bile sevgiyle kucak açarken,biz başkalarını seçenlerden olduk.Kıymetini bilemedik gül yüzlü Türkçem..
Seni hakettiğin kadar çok sevemedik…
Senin o ışıl ışıl,yürek ısıtan “günaydın”larından,”good morningler”daha bir cafcaflı geldi bize,ve bir hiç uğruna sırt çevirdik gül yüzlü Türkçemize.Oysa o,hep canı gönülden sevdi bizi,
Beşikten mezara hep yanımızdaydı.
En zor anımızda şefkatli bir anne gibi başucumuzdaydı.
Ondan başka lisan bizi anlayamazdı,
Hiç kimse,hiçbir dil onun kadar sevgimizi yüreğiyle duymazdı.
Biz hiç anlamadık belki ama;ondan başkası olmazdı.
Yaman sevmişti bizi Türkçe.Öyle ki bütün yüreğiyle benimsemişti.Ama bizim onu unuttuğumuz gün boynunu büküp gitmişti.Sen de şunu ne olur unutma Türkçe biz de en az senin kadar seviyoruz seni.Sensiz nefes bile alamayız ki.Nasıl,nasıl silip atarız gönül çiçeğimizi.Nasıl unuturuz gül yüzlü Türkçemizi.
Hatamız çok ama söz bir daha olmayacak.Hiç bir kimse gözümüzü boyayamayacak.Affet bizi yeter ki affet Türkçe.Ve sakın ola bizi sensizliğe bırakıp gitme…

Türkçem benim,nefes alış sebebim,
Seninle anlamlı inan ki her nefesim,
Sen benim gözbebeğim
Sen benim gönül çiçeğim
Sevdimse seninle,
Sevdimse seni seveceğim…
UNUTKAN ŞAİR