Ne güzelde duruyordu duvarda
Ama indirdim tüm resimlerini.
Resimlerin önümde ağlıyorum her gece
Ama çare olmuyorlar seni unutmaya
Çare olmuyorlar senin için ağlamamaya
Bu dünyada beni mutlu eden bir tek
Sen ve Fenerbahçe vardı…
Soruyorum şimdi sana,
Acaba, bir gece yarısı, karanlıklardan
Işık gibi parlayıp gelecek misin?
Yoksa ben yalnız kalmaya mahkûm mu kalacağım?
Her gece resimlerini ve geride bıraktığın
Çiçek desenli eteğini öpmeden uyuyamıyorum.
Yastığıma sen diye sarılıyorum…
Başucumda en son okuduğun kitap duruyor,
Yatağım hala sen kokuyor.
Derdimin dermanı ne bilemiyorum,
Ne sensiz nede senli olmuyor işte, olmuyor.
Hani bir gece terasa çıkmıştın
Yanına geldim ağlıyordun.
Yerde, benim ismimi ve birkaç kalp çizmiştin,
Senden diye silmedim…
Sen gittikten sonra, senden diye
Gözüm gibi baktığım çiçeğin kurudu
Ama bil ki beni de, beni de kuruttu!
Tıpkı o çiçek gibi yere düştüm parçalandım,
Toz oldum.
Bazen diyorum bir kuş olsam, uçsam, uçsam,
Sadece uçabilsem.
Her şeyi bir kanat çırpışı ile unutabilsem…
Ama gel gör ki unutamıyorum.
Senden sonra huzurum kalmadı,
Yüzüm bir gülüşe hasret kaldı, neşe beni terk etti.
Hayatımdan, Fenerbahçe’den başka her şey seninle gitti…