Ruhumuzun derinliklerinde bir yerlerde, hepimizin bir arka bahçesi vardır. Yalnızlığımızda oraya girer, kendimizle başbaşa kalmak istediğimizde adeta oraya sığınırız. Ruhumuzda esen fırtınaları orada saklar, suskunluğun haykırışını orada yaşarız, kimselerin haberi olmadan.

Arka bahçemizin kapısını sonsuz sır zinciri ile kapatır, içeri kimseyi almayız. Genellikle hayat güçlüklerinin yılgınlıklarında ve kendimizden uzak kalmak istediğimizde uğrarız buraya. Arka bahçemize en yakın bildiklerimizi, dostluklarından emin olduklarımızı kabul eder, paylaşmak ihtiyacı duyduğumuz bir kısım sırlarımızı açabiliriz onlara. Gerçek dostluk, dostun arka bahçesindekileri, kendi arka bahçesinde saklamayı bilmektir.

Sır bahçemizden çıkarmak isteyip de çıkaramadıklarımız, boğazımızda düğümlenir, sinemizde yük olur. Gönlümüzü karartır. Bir yerlerde birileriyle paylaşmak isteriz bunları. Birilerini bulamadığımızda, dağlara taşlara haykırırız çaresizliğimizi, kimselere duyurmadan. Bazen; çaresiz oturur ağlarız, gözyaşlarıyla boşaltırız, arka bahçemizden taşan sırları. Dağlardan yankılanan veya sonsuza uçup giden haykırışımızda, ya da yağmurlu havalarda gökgürültüsüne karışan hıçkırıklarda, veyahut da sebepsiz akan gözyaşlarımızdadır, arka bahçemizin sırları....

Bazen bir "keşke" ile başlayan tek cümlede çıkarırız arka bahçemizdeki sırrın bir damlasını, bazense; keşke ile başlayıp, sonu gelmeyen kelimelerle bağlarız sır bahçemizin kapısını. Bazen gözlerimizden fışkırır tek kelimesiz, bazense gözyaşlarıyla tülleriz, anlaşılmasın diye, gözlerden fışkıran sırlarımızı...

Kendimizden sakladığımız her şeyi saklarız arka bahçemize. Her devirde ulaşmak isteyip de ulaşamadığımız hayallerimizi, , sevinç ve korkularımızı, acizliklerimizi, gizli aşklarımızı ve inançlarımızı, geleceğe dair ümit ve beklentilerimizi..... Belki itiraf etmeyi son nefesimizze bıraktığımız sırlarımızdır, oradaki rafyalı kutularda raflara kaldırdığımız.

Bazen çiçekler dikeriz, bu bahçemizin geniş topraklarına. Sevgiyle sular, yetiştiririz. Bazen ısırganlar, bazense yabani güller istila eder sen istemeden... Arka bahçemizde yetişen çiçeklerin kokuları, şiir olur, roman olur, müzik ve resim olur herkese yayılır.

Yaşantımızın her döneminde buraya sıkça uğrar, her gelişimizde, bir şeyler koyarız. Hayat mücadelesi içinde uzun süre yaşatamadığımız sevgilerimizi, küçük küçük de olsa burada yaşarız. Bazen korkularımız engeller bu sevgileri yaşamamıza, bazense hayat gerçeklerinin esareti. Halbuki şu kısacık hayatta niçin sevgileri erteler, onları yaşamak için niye bu kadar engeller koyarız ki ?..

M.A./ 25.03.2005/İst.