Gidişine gülmem lazım…

Yıpranmışlık,yok olmuşluk hakim bugün gökyüzünde,gökyüzü ağlıyor,taşıyamıyor yaşananları…
Bugün yorgun,bugün hasta ağaçlar,çıkan poyrazın farkında bile değiller,dalları hareket bile edemeyecek kadar bıkkın bugün…
Sevgilerin yerini aldatmalar,yalanlar doldurmuş ,küstahça geziyorlar ortalıkta sevgilere aşklara inat…
Küçük çocuklar gülmüyor,oynamıyor sokaklarda artık,herkes arkadaşını kaybetmiş,sessizce bakıyorlar evlerinin pencerelerinde dışarıya biraz sitemkar, biraz bilincinde herseyin…
Yollardan arabalar geçmiyor, bir şehirden bir şehre olan ziyaretler artık zamanını doldurmuş,herkesin arabası evinin kapısının önünde duruyor,taş kesilmiş motorları çalışmamaktan….
Tüm kafeler,restoranlar boş, nerde bu insanlar der gibi bakıyor sandalyeler masalar…
Gemiler demir atmaz olmuş benim şehrime ne gelen var ne giden ne karşılayan var ne karşılanan…
Kapımı çalan yok artık eskiden kapıcı çalardı bişey lazımı diye şimdi evin gürültülü sessizliğini bozacak bir sinek bile uçmuyor yalnızlığımda…
Karabasan gibi her gece uykularım,ne güneşim güneş ne ışığım ışık…
Sen gittin ya şimdi dünya durdu sanki benim için kuşlar ötmez oldu,odamdan sızan ay gelmez oldu,sevgilerim yarınlarım yok oldu,kimsesiz kaldım bir başıma ,saçlarımda sıcak bir el ,gözlerimde bir çift gözün tesellisi eksik artık kalbim bile üşür oldu bu yaz günlerinde…
Gülecek bir neden arıyorum sensizliğe alışmaya çalışırken,ama buldum sanırım sensizliğe sensiz kalmaya bir kahkaha atmalı bence,atmalı ki;yarın ve hergün kanayan gözlerim bu gidişi hiç unutmasın….