KARDEŞLİK DUYGUSU

• 9 Temmuz 2009 Perşembe 00:30:11

Bizim oralarda eskiden büyüklere saygı vardı.Anne babası konuşurken çocuklar lafa karışmazdı.Hatta kocası konuşurken kadın da lafa girmezdi.Büyüklerimiz sofraya oturmadan küçükler oturup yemek yemeye başlamazdı.Babamız eğer evdeyse önce sofrada dua edilir sonra da yemek yemeye devam edilirdi.Kardeşlik bağları da çok kuvvetliydi.Kardeşi olan bir çocukla dövüşsem,korkardım ertesi gün beraber olup da beni döverler diye.Çok başkaydı bu duygular.Benim kardeşim olmadığı için hastaydım kardeşliğe karşı..Bütün çocuklar kardeşim olsun,Bütün büyüklerim ablam,ağabeyim olsun isterdim..Bir kardeş vereceğim diyen olsa,bedel olup yıllarca yanında çalışabilirdim.Ama olmadı.Annem ile babamın ayrılmasıyla,annemin bir daha evlenmemesiyle kardeşim olma şansım yoktu.Babam ise fazla geçimsiz biri olduğu için aldığı kadınlar bir daha çocuk yapmamaya yeminlilerdi sanki.Nedense bu duyguları bana tattırmadıkları için çok kızdım hem anneme,hem de babama.Canları sağolsun.
Dün Bodrum da tanıdıklardan Perihan abla var onu gördüm.Çok yakından tanırım kendisini..Yanında da yaşlı,bembeyaz saçlı güler yüzlü bir bayan vardı.Perihan ablaya baktım kim dercesine.Neden baktığımı anlamış olacak ki
_’İzmir’deki ablam’dedi..
Perihan abla somurtkan,bencil,dedikoduyu çok seven ve güzel birisiydi.Perihan ablanın eşi ailesinden kalan yerleri değerlendirip sinek sersem iken binalar yapmış kira gelirleri olan zengin bir iş adamıydı.Bodrum gibi yerde Bodrum’un en zenginlerinden birileriydiler..
Perihan abla varlıklı oldukları halde ne bir çocuk sevindirmiş,ne de bir garibana yardım etmiştir.Ablası yanına ziyarete gelmiş..On beş gün kalacakmış.Kadıncağız kocasından boşanmış İzmir de kira evinde kalıyormuş..Babadan kalma maaşla geçimini sağlıyormuş..
Bir tane oğlu varmış o da 11 yıl önce 24 yaşında iken trafik kazasında ölmüş.Bu nasıl kader dedim kendi kendime.Kendi kaderime yanarken bir de Hüner abla çıktı karşıma.İş yerime yakın olduğu için on beş gün boyunca karşılaştım kendileriyle..Perihan abla,
ablası kendisinden bir şey isteyecek diye bir hafta boyunca aynı kıyafeti giydiğini görünce dudaklarımı ısırdım.Tontoş ve sevimli bir kadın olan Hüner ablayı ben de çok sevmiştim..Her görüşümde ağzından bol bol dualar çıkıyor,eli yüzü gülüyor,bütün olumsuzluklara rağmen kendisini mutlu görüyordu..kendi kendime ben neden bu kadar karamsarım diye sorguya çektim.Çok şey öğrenmem gerekiyordu Hüner abladan.En çok da Perihan ablanın öğrenmesi gerekenler vardı aslında.Her şeyden önce insanlığı öğrenmeliydi..Hüner abla beni sevdi ben de onu..Hüner ablanın gideceği gün yaklaştı.Ne zaman gidecek acaba diye gözüne bakan bir insan kardeş olabilir miydi.?Bir sürü evi olan bir insan bir tane ablasını yanında bakamaz mıydı..Hüner abla benim yanıma uğradı ve ayrılırken dayanamadım gözümden yaşlar süzülüverdi.Ben yalnız kalmaya mahkumum diyordu çaresizce..Perihan ablanın gözüne baktım
_’kal bir hafta daha’diyemedi..
Ben biz de kalalım diyecektim ki Perihan ablanın azabından korktum.
Neden ben varken sen alıkoyacakmışsın diyecek diye..
Hüner ablanın gözlerinden dökülen yaşları hatırladıkça Perihan ablaya sinir oldum.Hem ağlıyor hem de
_İzmir’e gelirseniz mutlaka beklerim’diyordu.
Bir yandan gözüne sürmeler çekmiş yola gideceğim diye peçeteyle alttan alttan gözyaşlarını siliyordu.Arada bir burnunu çekiyordu.Gerçekten zordu yalnızlık yaşlı bir bayan için.Ben kardeşi olamamanın acısını çekerken,kardeşi olan neler yapıyordu..Öyle bir servetim olsa kardeşimi kraliçeler gibi yaşatmaz mıydım acaba.?
Yoksa ben de Perihan abla gibi bolluğun içinde kıtlık çeker hiç bir yere gölgem vurmasın diye güneşin doğmasını hiç mi istemezdim..?
Nerede kaldı eskiden gördüğüm kardeşlik duygusu.NEREDE.?
İnsanlık duygularımızı kaybettiğimiz şu dönemde,her şeyin maddiyatla ölçüştüğünü göz
önüne alırsak elbette çok görmeyeceğiz bu anlamsız hareketleri..
Ben de,aynı kıyafeti bir ay giysen bile çok görmüyorum perihan abla seni..Çünkü sen benim gözümde insanlığını kaybettin.’Komşusu aç iken tok yatan bizden değildir’diye boşuna mı söylemişler.Kendi kardeşine merhameti olmayan bir insanın kime hayrı olur.
Unutmayalım bir saniye sonra başımıza ne geleceğini bilemeyiz.Belki biz güler yüzlü Hüner abladan daha kötü durumlara düşebiliriz..Ettiğimiz iyilikler karşımıza çıkar da belki huzura kavuşuruz kim bilir..?
Kardeşi olan veya olmayanlar çevremizdeki özellikle yaşlı insanlara karşı lütfen saygımızı sevgimizi yitirmeyelim.Gücümüzün yettiği kadar yardım edelim.Dualarını alalım..Kaybedeceğimiz hiç bir şey yok fakat çok şey kazanacağımızı düşünüyorum.
Her şeyden önce insan olduğumuzu hatırlayacağız ..
İHTİYACI OLANLARA ELİMİZİ UZATALIM..