Ne gece karanlığı ne de toz bulutusun çöllerde...Üşüyorken sıcağında, serabında susuzluğumu gideriyorum. Eksile durayım kendimden tüm bencilliğinle daha da büyüyorsun. Duygu yoksunu nekes adam! Acılara gelince alabildiğine cömert oluyorsun. Bir damla mutluluk istemiştim, ızdırap okyanusunu içirdin dudaklarından. Boğazımda düğümlense de her yudum, yar elinden zehir, tatlıydı baldan...

And içmiştik uğramamaya ayrılık istasyonlarına. BİZ sevda trenine zaten hiç binmemişiz. Özlem yüklü vagonlar da yoldaş ettiğim yalnızlığımla, her durak da bir yalnız daha katıyorum yolcuların arasına... El sallarken geride bıraktıkları sevdasızlara, gözlerinden çağlıyor kan damlaları yürek çarpıntılarıyla...

Hasretin debisinde boğulmaya hükümlü, intihara zorladığın, ateşe verilmiş, sayfalar dolusu kadınlığımı; külleriyle sovuryorum denize... Akıntıya kapılan zerreciklerim, belki bir gün bulaşır eline, yüzüne, tenine...

Elif Battal