Sessiz bir çığlıktı yalnızlık.Bağırırsın kimse duymaz,kimse görmez seni.Belkide soğuk gecelerde akan damlalardı yalnızlık,belkide sonbaharda dökülen yapraklardı.Şu karanlık sonbahar akşamında gözyaşlarım gibi yağar yağmurlar.Acılarım gibi eser fırtınalar..Umutlarım gibi dökülür birer birer yapraklar.
Yine çaresiz,bitkin halimle kalktım yatağımdan yeni bir güne.Bugünse günlerden yokluğun.Artık yanımda ne sen varsın,ne de ailem.Sadece soğuk yalnızlığım.Yalnızlığımla başbaşayım.Yorgun gözlerim,titreyen ellerim ve yorgun yüreğimle hala senin adını sayıklıyorum rüzgarlara.Bugün sen beni bırakıp gideli tam 4 yıl oldu.Giderken hiç düşünmedin beni.Hiç üzülmedin beni çaresizce,yapayalnız bırakıp giderken.Oysa ben sana ne kadar yalvarmıştım sen giderken ’gitme’ diye gözyaşlarına boğularak..Her gece yatağımda elimde eski gülen yüzlerle dolu fotoğraflarımıza bakarken gözyaşlarına boğularak..
Bazense kızıyorum sana bana böyle acılar çektirdiğin için.Ama olmuyor ne kadar kızsamda kopamıyorum senden.Sensizliği düşünemiyorum.Anlamı yok çünkü sensiz hiçbirşeyin.Sen benim hayatımın tek anlamısın.Umudumsun.Canımsın..
Ama biliyorum birgün geri dönceksin.Ve sende birgün beni seviceksin.Her sabah yatağımdan yeni bir umutla kalkıyorum.Belki bugün döner diye.Gecelerdeyse,çaresizliğimle gözyaşlarına boğuluyorum.Yerine sevemedim,sevemem.Çünkü ne olursa olsun sen benim herşeyimsin..
Kendine benim için iyi bak sevdiğim..