Zor attım kendimi evden.
Duymak istemiyorum ; ne kavgaları ne de gürültüleri.
Karanlık ta yürüyorum.
Vakit gece yarısı.
Haykırıyorum karanlık sokaklara ; pişmanlıklarımı , hatalarımı.
Tutamıyorum içimde ne sırlarımı ne de acılarımı.
Kaldırımlara vuruyorum kendimi.
Gözyaşlarım bir bir ıslatıyor yerleri.
Sonra bir sokak lambasının altına oturuyorum.
İki elimin arasına alıyorum başımı.
Düşünüyorum , düşünüyorum...
Hayatımı , kendimi.
Faydası yok hiçbirşeyin , oluru yok.
Düşünceler arasında ince bir yagmur çiselemeye başlıyor.Damlaların herbiri yüzüme vuruyor...
Belki kendime getirmeye çalışıyorlar beni.
Yağan her yagmur tanesinden birşey diliyorum.
İstiyorum ki ; omuzlarımdaki günahlarımı , hayatımdaki pişmanlıklarımı , yüregimdeki çirkinlikleri her biri alıp götürse...
Ama imkansız biliyorum.
Şimdi ruhumda ve bedenimde tarifi imkansız acılarım var.
Bu tarifi imkansız acılarımın içinde ; hatalarımla , günahlarımla boguluyorum.