SEVGİLİ DOSTUM

• 24 Haziran 2009 Çarşamba 09:34:09

Sevgili dostum;
Soğuk bir kış günüydü.Yağmur vardı Mersin’de.Tıpkı yüreğim gibi.Ağlamaklı perişan suskun bitkin ve yılgın. Babamı yeni kaybetmenin acısıyla hiçbir şey yapmak gelmiyordu içimden.Annemin zorlamasıyla kalkmıştım yatağımdan.
Nasıl alışacağım dedim sensizliğe baba? Nasıl? Gözlerim dolmuştu. Hep saklıyordum
gözyaşlarımı annemden. Kuytuda, köşelerde bırakıyordum gözyaşlarımı, babamın son sözleri
ile irkilmiştim;
-‘’Hep ama hep güçlü ol’’deyişi kulaklarımda çınladı birden.
Birden kursa gitmeye karar verdim. Baya da ara verdim diye düşündüm kursa… Hazırlanıp kursa geldiğimde sırılsıklam olmuştum. Yağmur fena ıslatmıştı beni.
Hayat devam ediyordu. Herkes o kadar mutlu duruyordu ki… Sanki bu acıyı hiçbiri hiç yaşamamıştı. Hiçbiri tatmamış, görmemiş, hissetmemişlerdi bile acımı.İlgilenmemişlerdi.
Oysa ben onların hepsini arkadaşım biliyordum. Arkadaşlık bu bumuydu? diye geçirdim içimden üzülerek.
Ne yanılmışım dedim kendi kendime Oysa acılar paylaşıldıkça azalmaz mıydı? Acılarımın azalması için arkadaşlarımla paylaşmak istemem çok bir şey miydi?
Bu tavırlar acılarımı daha da artırmıştı sanki. Teneffüste arkadaşlarımın eğlenmeye gitmeye karar vermesi, beni daha da çok yıkmıştı.Dedim ben bu kadar yanılmış olamam.
Ben bu kadar insanları severken,onlarla gülüp, onlarla ağlarken.Onlar bana karşı, bu kadar
duyarsız olamaz,diye geçirdim içimden.Üzüntüm bin kat daha artmıştı.Çıkış saatimi zor ettim.
Boğazıma bir şeyler değil birçok şey düğümlendi o saat.Kurs çıkışı ağlayarak çıktım.
Gözyaşlarımla yağmur arkadaş olmuşlardı.
Hiç bu kadar yıkıldığımı hatırlamıyorum..Arabalar korna sesleri,insanlar,her şey birbirine karışmıştı sanki.Dünya umurumda değildi.
Hiç arkadaşım yokmuş.En acı günümde herkes beni yalnız bırakmıştı.Bense yapayalnız.Sadece gözyaşlarımla birlikte ağlayarak yürümeye başladım.Arkadan bir el omzuma dokundu.Dönüp bakmaya bile cesaretim yoktu.Bu bir dost eliydi.Hiçte yabancı bir el değildi.Dost eli dedim kendi kendime.
Dönüp baktığımda gözyaşları içinde kurstan tek arkadaşım, tek dostum ağlayarak koşmuştu arkamdan.Boynuma bir sarılışı ‘canım n’ olur beni affet’ demesi her şeye bedeldi.Bir süre yolda boyun boyuna sarılıp ağlamıştık.
Acıda olsa çok şey öğrenmiş oldum.Herkesten arkadaş olurmuş ama, herkesten dost olmazmış.
Sevgili dostum,
O elinin izi hala omuzum da biliyor musun?Seni çok seviyorum iyi ki varsın