BİRAZ DUR EMİ
Zaman,zaman.Dur artık!Dur ve ya git benden uzaklara.Biraz rahat bırak beni.Yine kışı getirdin beraberinde,yine soğuğu,akşam oldu yine.Daha sabaha doymadım ki ben?Yaz güneşini doyasıya tadamadım ki ben?ya çocukluğum?Söyle bana,söyle bana zaman çocukluğumu bana geri verebilecek misin?Ben çocukluğumu özledim.Bakkala giderken yaşadığım heyecanı,ip atlarken içimde habire hoplayan mutluluğu,bir çikolataya-özellikle biftekli tabi- dünyalar kadar sevindiğim anları geri verebilecek misin bana?Nereye gitsem karşıma çıkıyorsun.Kimya fizik hangi ders olursa olsun karşıma çıkyorsun.binbirçeşit sorularla karşılaştırıyorsun yorgun beğnimi.Rüyama bile giriyorsun.Senin var olduğun tüm sorulardan iğreniyorum artık.Belki de çözemediğim için senden uzaklaşıyorumdur.Olsun uzaklaşacağım tabi.Bana iyilik yapmayana yaklaşırmıyım ki hiç?Sen bana kötülükten başka birşey yapmıyorsun.Gittikçe yaşlanıyorum, çocukluğumdan eser yok sanki.Hayat özlem üzerine kurulmuş.Habire birşeyleri özlüyoruz,birşeylere hasret duyuyoruz ve bu bize acı veriyor.Bunun için sesleniyorum.Biraz dur zaman!Ne olursun biraz dur!Sessiz ol!Mutlu olmak istiyorum kısa da olsa.Güneşin doğuşu saatlerce sürsün istiyorum.Nasıl olsa ha bugün, ha yarın öleceğim.Bana bu mutluluğu ver de öyle öleyim,ondan sonra arkadaşın Azrail’i çağırırsın.Ha bir de geride kalan insanlar için, ya da benim için gündüzü bir saat uzat emi?Hoşçakal...