oldukça etkili bir anlatımdı

simitçi deyince
aklıma ünlü basketçi'nin hikayesi geldi


.
.


Ünlü basketbolcu eşiyle birlikte, Eminönü nde geziyordu. Önce Akvaryumculari dolaştilar, Kapaliçarsi, Nuruosmaniye, Yerebatan Sarnici Ayasofya, Sultanahmet, Topkapı Sarayi, Gülhane Parkı derken,Yeni Caminin önüne kadar geldiler. Orada bağıra bağıra simit satan bir çocuk vardı.

Basketbolcu birden durakladı. Sonra simitçiye yaklaştı:

- Simit in kaça koç?

- 300 bin abi. Çitir çitir...

- Tezgahta kaç simit var?

- 70-80 tane var herhalde...

- Hepsini alsam, ne tutar?

- Seksen desek 24 milyon

- Al sana 30 milyon... Farz et ki hepsini aldım...

- Sağol abi... Sağol...

Basketbolcu üç onluk çıkarıp simitçinin önüne bıraktı. Eşi şaşkındı. Üç beş adım yürümüşlerdi ki kocasına yaklaşıp fısıldadı.

- Suat, sen deli misin?

- Yooo.

- Peki, yemediğimiz simitlerin parasını niye verdin?

- Boşver sormaa

- Diyelim ki soruyorum. Hem ısrarla soruyorum.

- Öyleyse söyliyeyim

- Lütfedersiniz beyefendi.

- Tablanin kenarı dikkatini çekti mi?

- Hayir.

- Baksan görecektin. Tahtaya bir isim kazinmisti.

- Nasıl bir isim?

- Suat!

- Yoksa?

- Evet, o tezgâh, eskiden benimdi.

Aynur hanım, sizin öykülerinizi yeni okuyorum.Duygu yüklü öyküler.Gözlem gücünüz,üslubunuz başarılı.Tebrik ederim.

Aynur harikaydı arkadaşım. Bir yazıda insan bu kadar mı duygularını yansıtabilir. O simitçileri galiba bir tek biz anlıyor ve biz arıyoruz. Dejenere olmuş insanların anlaması ve onu görmelei, farketmeleri ise imkansız Yazını okurken, duygu seline kapıdım adeta. Ve kendimi simitçinin tablasının önünde buldum birden bire. Kutluyor ve sevgilerimi gönderiyorum sana:)

bizim buralarda, garibanlarda garipleşti.
evine en yakın bakkalı küçümsüyor artık.
nice aş arayanların ekmeğini de elinden alan marketlere koşuyor.
bizim buraların insanları garip hesaplar yapıyor.
saatlerce simitçinin, boyacının günlük kazancını hesaplıyor.
ve öyle bir hesap çıkarıyorlarki ortaya, ne güleceğini biliyor insan ne ağlayacağını. sanırsınız açlığın nedeni çaycının, simitçinin kazancı. dünya insanlığını bu insanlar sömürüyormuş gibi yaklaşımlar ne kadar insanca(!).
birileri bir saatte ev artı arabaartı yat alacak para kazanırken imrenilir bizim buralarda. hiç kimse nasıl bu hale geldik diye sormaz kendine?
demekki sizin oralarda da öyle.
eskiden komşuya, dosta ziyarete giderdik. minderde oturur, muhabbet ederdik. içimiz huzurla dolardı. eşyaya değil insana bakardık. ahım şahım eşya olmasa da basenlerimiz rahat etmese de önemli değildi. evde insan vardı ya her şeye değerdi. şimdilerde eşyalar padişah saraylarını aratmıyor. lakin o kadar eşya arasında insan arıyorsunuz ama maalesef bulamıyorsunuz. televizyona kilitlenmiş gözler, sohbet etmeye mecal bırakmıyor. ziyaretlerin anlamı yok artık. sizin oralarda da mı öyle?
dert bir değil elvan elvan.
elinize sağlık kardeş. yazılarınız içimizde yanan ateşe hem üfürük oluyor hüzünleniyoruz. hem de serinlik oluyor - hala duyarlı yürekler var diye- seviniyoruz.
tebrikler.
selam ve saygılar

eminali tarafından 6/20/2009 2:04:07 PM zamanında düzenlenmiştir.

Sosyo-kültürel gözlemlerin ışığında insan olmanın yüreğinde harmanlanmış güzel bir öyküydü.
Tebrikler.

Aşk olsun Lizeya...Yüz elli yıllık ilçe orası.Beşikdüzüyle karıştırdın...Senin sayfandan hoş olamaz bence. Hoş bakan hoş görür.Sevgilerimle..

vakfıkebir' bilmez miyim...ama o sonradan ilçe oldu..ekmeği de meşhur..

ne hoş bir sayfa burası...

Lizeya bakıyorum da Trabzonun ilçelerini biliyorsun.Buna çok sevindim.Ama benim ilçemi taş fırın ekmeğiyle ünlü VAKFIKEBİRİ unuttun.Evvelallah başa çıkarım elbet.Sen merak etme. Okullarda münazaraların paylaşılamayan kızıydım ben:)

sevgili uçuk...Benim eşim fırıncı olduğu halde ben de bayat ekmeği atmamaya çalışırım ve buharda yumuşatırm. Hala çöpten ekmek yiyenler var. Alın teriyle zengin olana sözüm yok.Ama diğer türlüleri biraz da bizim ahmaklığımız zengin etti.
teşekkür ederim herkese..

simitçi ve bir kadının evinde bayat ekmeği buharla ısıtması..
aklıma çocukluğumda unutöadığım bir olayı getirdi..
babaannem bayat ekmekleri o amanlar ağaçlar vardı..
ağacın dibine koydururdu..
çöpe atma derdi..kim alacak ki derdim..
sütçüler alır derdi..
hijyen adına yok olan sokakta satış yapan sütçüler..
babaannelerin zamanında hijyen yokken nasıl sağlıklı kalmışlar hala anlamadım:))
her neyse birgün bir yaşlı amca gördüm..evet sütçüden önce davranmıştı..
sonra o yaşlı amcayı kaldırımdan alçak kömürlük dediğimiz bir yerde bir yaşlı teyze bir genç kız ile poşetten ekmekleri küçük bir masaya boşaltırken gördüm..
evet o bayat ekmekleri yiyenler vardı..
bizde çok yedik..hala yiyenlerde var..
simitçilere dönersek..simit sarayları açtılar..memurun,öğrencinin elindeki zevki lüks zevklere döndürdüler..ve de garibanın simidi oldu zenginin eğlencesi..
burada zengin fakir ayrımı yapmıyorum..
uzatmadan kısa keseyim..
çokça güzeldi..
saygılarımla..

Anlam dolu bir yazı okudum gönlünüzden akan. Bundan sonra daha bir farklı bakacağım simitçilere. Kutlarım duyarlı yüreğinizi saygılarımla

ya aynur, ne demek; sen ünye , fatsa, maçka, offf,tonya....
hepsiyle evelallah başa çıkarsın..

sana güveniyorum..

Demek ki küçük sanılan insanlara duyulan hislerden böyle anlamlı ve sanat değeri taşıyan yazılar çıkıyormuş...

Yazıyı yazan kalemi kutlarım..
sevgilerimi gönderiyorum efendim...

"Mükemmel bir yazı okudum,sizlerin kaleminden akanlarla bende inşallah böyle yazabilirim.Harikasınız efendim.Saygılarımla..Zeynep..."

cok sirindi..tbrkler..

Haklısın Hüzünlüşarkım.Hijyen adına...Ama neyi temizlediler...Garibanları mı? Tek geçimi simit tablası olanlar mı bozuyordu sokağın hijyenini. Zirveye çıkarken, kullandıklar " basamakları" çamur içinde bırakanlara yazıklar olsun...
Teşekkür ederim..

eski yazılarını da gözden geçirmeliyim demek ki??
gözlem gücün müthiş..

Simit sarayları açıldı !
Hijyen adına.
Güzeldi.
Hüzündü ..
KUTLARIM.

Teşekkür ederim sevgili Lizeya. Daha önceki yazılarımda da baloncuyu, dilenciyi, aklını kaçırmış bir genci otobüsteki insanları yazmıştım. Sokaktan insanları gözlemlemeyi, yüzlerindeki gariban ifadeyi yazmayı seviyorum.Onları kendime daha yakın buluyorum galiba.

sevgili aynur, şu ana kadar, bu sitede okuduğum en güzel, en başarılı, en duygulu yazıyddı bu..
gözlerim yaşardı, bu ayrı..anlatım müthiş bu da ayrı..betimlemelere ne dameli, ya örneklemeler...???

ve konu, ve duyarlılık, ve insan olmanın erdemi...
arkadaşımı seçmeyi biliyorum demek ki!!

sana kucak dolusu sevgiler....sonsuzca..

hep yaz ve ben okuyayım...

lizeya tarafından 6/19/2009 8:54:40 PM zamanında düzenlenmiştir.