Yine ekim ayını yaşıyorum sen gideli bilmem kaç yıl oldu ellerinden ayrılalı gözlerinden mahkum kalalı kaç yıl geçti kimbilir,belki bunun cevabını şu kalp verebilirdi bir dili olsaydı…onu da gururumdan sustururdum eminim…

Sevemedim vedaları hiç bilirsin sen giderken de veda etmedim sana… öylece gidişini izledim ve kendi yoluma ilk adımımı attım,belki gözyaşları içindeydim ama yine gururum el vermedi o taneleri içime doğru akıttım…ki sen bana bakarken dahi göstermedim onları…

Şimdi düşünüyorum da ne anlamı varmış ki gururun…bak sensizliğe mahkum kaldı bu bedenim…sana gitme diyebilirdim…ama demedim…tam dilimin ucuna dahi geldi ama sen bilmedin…söyleyemedim,avuçlarımı sıktım,ellerimi kanattım,meğer kanayan yüreğimmiş hissedemedim…

Bilirim şimdi ayrı kollarda sürersin zevki sefanı,bilirim sızlamaz yüreğin…sen doğru olanı yaptın…gittin…hangi yürek dayanırdı ki bu kadar umursamazlığa..bu kadar gizeme..hangi acı vardı ki benim kadar acıtsın o tertemiz yüreğini…bir bendim her daim kanayan..şimdi sür en güzel sefayı en güzel sevdalarda…

Acıtmıyorum bu kez yine gitme demeyeceğim sana ya da bir dön kelimesi çıkmayacak dudaklarımdan…bu kez kanayan benim kalbim olacak bir zamanlar senin yaptığın gibi mutsuz olsam dahi bir yaralı kalbi taşısam dahi senin mutluluğunda bir tarafım huzur bulacak…sana en dolu sevdaları hediye ediyorum en güzel aşklarda….hoşçakal sevdalım…