Acılar içerisinde kıvransanda,yaşamak istemesende,bıktım artık yaşamak istemiyorum dese de hayatı sever insan..vaz geçmez yaşamaktan.yaşadığı yaşam belki ölümdende farksız ama ümidi varsa yaşamaya tutunacak bir dal arar kendine.. hayattan kopmamak için..ayrılıklar,özlemler,yanlızlıklar alır götürür bir an geçmişin ta derinliklerine doğru..... yanlızlık kadar kötü olan ölümün arkasından çırpınırız yaptığımız yanlışların hesaplaşmasını yaparız göz yaşlarımızla...keşkeler ve pişmanlıklar alır götürür bizi yaşadığımız yerlere doğru... dökülen onca gözyaşı getirmez gideni geriye.... zanam girer teselli için devreye düzelir zamanla her şey deriz zaman bize ilaç olacağı yerede ölümcül zehirini akıdır içimize...kan ağlar içimiz geri gelmiyor giden, yapılan yanlışları telafi etmek olmuyor..
Ölüm imkansız ayrılıklardandır.nasıl ki yaşadığımız zamana tekrardan dönemiyorsak ölüm de öyledir.acısı büyük acısı keskin içimizde kangren olur dindiremeyiz,hele birde kendi hatalarımızdan olmuşsa.... ayrılık bir okadan acı olsada tekrar bir olmak bir araya gelmek mümkün olanıdır.. imkansız değil zor olanıdır.herkes bir şeyler vesile olur ayrılmak için bu bazen hiç yüzünden bazende çok önem teşkil eden nedenlerden dolayı ama her ne olursa olsun bu bedende can olduğu sürece varlığının hissettiğin sürece onu hissetmek onu yaşamak elde bile değil işte...ölüm bu dünyadan ayrılışın ve ebediyete intikal etmesi ama ya ayrılık.....
Bilerek acı çekmek,bilerek hasret çekmek....ölümden öte.... varlığını hissederek...geleceğini düşünerek,tekrar birlikte olacağını düşünerek yaşarsın.. ölüm de dönme ümidi yok ki bekliyesin.....17.06.2009