TAKINTILIYDIK..VE BİR O KADAR YEMİNLİ..

• 14 Haziran 2009 Pazar 21:24:17

Çocuktuk,büyüdük; biz istemedik ama büyütüldük...

Şimdi bilmem kaçıncı peronunda yalnızlığın,bilmem kaçıncı gurbetin artık,artık bitişini bekleyen bilmem kaçıncı kişiyiz..Ne çare,yine bÎçareyiz..Yalnızca izlemedeyiz,izlemelerdeyiz..

Büyüttük dertlerimizi de kendimizle;dertlerini dert edindik kimilerinin;kimilerine dertlerimizi dert edindirdik..

Yıktık bir zaman üstlerine,taşıyamadık..Yüklendik çoğu kere de,ezileceğimizi bile bile altında,sanki bizimkisi yetmiyormuş gibi bize,bir başkasının,başkalarının balyalarını da..
Zamanın sen’inde,ben’inde,o’nunda...;kaçında durduk da rüyalara daldık; şu’sunda,bu’sunda oyalandık da neden kendisine teğet geçtik ki.. Neden kim’li,kim’siz(kimlikli-kimliksiz,kimseli-kimsesiz)yaşadık da nefessiz yaşayamadık.. Aldığımız nefesleri,bir başkasında verdik biz çoğu kez!..

Takıntılıydık; acı denizlerden su içmeye...

Herkesin bildiği,kimsenin bilmediği dertleri çekMEmeye;yaşamaya!

Ânlarca,nefeslerce,nefesim,nefesince ’keşke’leri içine çekmeye...

Ve vermeye,bir o kadar dolu bir zift yüreği geri...

Sonunu göremediğim,göremediğin merdivenlerden bir çıkıp,bir’ler çıkıp; iki’ler inmeye...
Tutamamaya kendini; infilak etmeye!

Takıntılıydık..ve duyamadığımız kadar yeminli...
Yeminleri bozamadığımız kadar bozulduk...
Annemizden emdiğimiz süt,artık,beynimizden gelir olmuştu...
Bulanık..bulanmış..

Bulunamamış; bulunamadı...
!!!
...bulunamadık...
(Yitirdiğimizi sanırken yitirilmişiz...)

26.05.2009