Tüm sevgi kelimelerimi uğruna harcadığım; Eş ruhum dediğim bir sevgiliye...

Alaca karanlığın sessiz okşayışından şiirler yazıyorum... Senin için, kendim için ve asıl olan Özğürlüğümüz için; köhne yüreğimde ki paslı kelepçeleri unutup karanlığın azabında kurtulmak için...

Sevgi girsin, aşk girsin diye yürek dehlizlerimden ölümü savmak; seni yaşamak için ölümü unutmaya kalkıyorum. İhanet çizgilerini siliyorum bir bir görünüm haritalarımdan, senli olmak için kelimelerim nagehan anlamlaşırken bir başka bir yanım aşkınla güneşleniyor.

Şiirlere değer olmak hafif bir bakışınla; denk olmaktır hayata, beni başkarakter yapan; aslı seninle örgeleşen/imgeleşen sonsuz bir masalın yoksul kahramanıydım. Yoksulluk değil miydi "imkansızlık" çat kapı önümüze sunan?

"Bir ölen aşktan sonra bir diğeri olmayacak demiştim hala olmadı ve olmayacakta:Aşk sadakat ister ve önemseme ve sonunda yalnızlığa komprador olsa da aşk; acıyı hissetmek gerek diye düşündüm".


Deli yanım itilgen olsa da asiliğimdendi ve aşkında kendimi yarım hissetmemek içindi. Tüm bu hayatla mücadelem mutluluğun izlek penceresinden görünmekti. Şimdi uykusuzum belki kaç mevsimdir böyleyim, kendimi sana anlatabilmekti bu yazdığım güne/ okumana anlamsız düşse de...

Boca ederken tüm bu nesirlerimi, istemesem de ELVEDA demenin vakti bir akrepsiz yelkovan’ın çentikleri arasında görüyorum. Elveda deyip, sonsuz güneşliğin öbür adı olan Sevdana sarılıp ebedi bir uykuya dalıyorum...

...

ines muroyives