“DERDİM AŞK, AŞKIM DERT”

• 12 Haziran 2009 Cuma 11:06:43

“SÖZ, BİR YÜREKTEN KOPAR, BİN YÜREĞİ HİZAYA SOKAR”şiirler de dile gelir, yürekleri buluşturur.
Bir kilo gül yağı elde etmek için 4-5 ton gülün preslenmesi gerektiğini biliyor musunuz?
Şair şiirini, okuduklarından, gördüklerinden, dinlediklerinden, kendi duygu ve düşüncelerinden süzen kişidir. Şair için, hayatın içinden “şiir damıtmak” da tonlarca gülden gülyağı damıtmak gibidir.
“Sanatçının bir kaygısı olacak, yaşadığı toplumun sancılarını çekecek, ufuk açacak, yön verecek, söyledikleriyle topluma bir şeyler kazandırma amacı, görevi olacak, bu yönü ile de bir duruşu olacak, DERDİ OLMAYAN SANATÇI DEĞİLDİR” demiştik ya…
Şairin derdi daha büyüktür. O bu derdi bütün insanlık adına çeker de her şeye rağmen;
"Aşktır derdimin adı ben derdime âşığım
Derdime yan bakanı yakar dertli ışığım...
Bir göze hapseyleyip mecburum bir bakışa
Mecburum o bakışa, tadına alışığım...
Çaresi yok bu derdin öyle demiş dertliler
Dertli ne yapar bilmem! Ben, derdime âşığım...
Aşkı, derdi, sevdayı bir kerede sunmuşlar
Ömürler sofrasından derdi almış kaşığım...
Kimler, neye meyledip neyi severler bilmem
Aşktır derdimin adı, ben derdime âşığım..." der.Şair Mustafa Aslan…
Şiir var oluşun yankısı, olup bitenler karşısında bir söz alış, bazen bir hatırlatma, bazen bir isyan… kötülük odaklarına karşı bir direnç alanı… yitiğini arama, kadim güzelliği yeniden bulma çabası…
“Şiir çekip alıyor bizi gömüldüğümüz seviye¬siz bataklığın kucağından...
Dizelere yapışıp ayaklanıyoruz.” der, Can Dündar bir yazısında, şiir için...
VE DEVAM EDER;
“ Meğer ne çok olmuş O’nu kovalı hayatımız¬dan...
Ne çok olmuş, uykuda bir sevgilinin alnına bir minik buse, sofranın kenarına bir küçük mum kondurmayışımız.
Abdülhak Hamid, kendisinden 40 küsur yaş küçük Lüsiyen’ine yazdığı mektuplara, "Bahar-ı Ömrüm" diye başlıyordu:
"Bahar-ı ömrüm; aşk bir maniadır ki ya aş¬mak veya tahrip etmek lazım; yahut da huzu¬runda kalmak ve yok olmak..."
Biz, tahrip ettik o "mânia”yı; huzurunda kalmanın bedelini göze alamadığımızdan...
O yüzdendir "ömrümün baharı" diye başla¬yan mektuplar almamamız nicedir...
Sevdiğine "Yüreğim" diyen o tılsımlı zerafeti yitirdiğimizden beridir, burkulmaz oldu yüreğimiz bunca nefretin karşısında... GÖZYAŞLARIMIZ GÜCÜNÜ KAYBETTİ.
ŞİMDİ ŞAİRLER AĞLIYOR BİZİM YERİMİZE, BİZİM HALİMİZE...
Yeni yetmeler şarkı sözü ezberliyor artık taşlama yerine küfür, seranad yerine taciz...
Felaket haberlerine alışırken şehir, "dilsiz bir kuytuda ölüyor şiir"...
Şiir… popüler kültür gibi lümpenleşmeyle uzlaşmamış, direnmiş ve belki de o yüzden okurunu yitirmişti.
Akın akın loto kuponu doldurmaya koşan bir kalabalığın ardından dizeler haykırmak, ancak bir şairin göze alabileceği bir soylu dire¬niş, bir nafile çabaydı.
Duymadı toplum...
Ucuz pop şarkıları söyleyerek başıbozuk bir dere gibi akarken, önüne kattı sanattan yana ne varsa; bir tek şiir hariç...
Şiir, soylu bir çınar gibi direndi köklerini oyan bu sele... terkedilmiş bir sevdalı gibi yapayalnız ama mağrur durdu tarihin akışına inat...
Ve sonunda bir o kaldı soysuzlaşan ruhları¬mızı avutacak...
Bunaldıysanız haberlerin aleladeliğinden, sıkıldıysanız şarkıcı dedikodularından, futbol¬cu fıkralarından, lotaryayla köşe dönme he¬saplarından ya da bıktıysanız ekranların, sayfaların işportacı ağızlarından gelin, siz de şiire sığı¬nın...”

Haydi, bugün bir şiir okuyun.