VEDASIZ GİDİŞLER

• 10 Haziran 2009 Çarşamba 22:23:58

"Veda" sözcüğü içimi üşütür...
Şimdi gördüm veda yazınızı, yokluğumda, hani usulca "bir kaç günlük kaçışımı nasıl olsa hissetmez kimse," diye düşündüğüm sıralarda kaleme almışsınız VEDA yazınızı...
Dedim ya ilk satırlarda,
"Her veda içimi üşütür"
Ayazlar eser yüreğime...
Bir parça kopartılır içimden, eksilirim sanki...
Gönül duvarlarım hırçın dalgaların vuruşları ile sarsılır...
Farklı olur gülüşlerim bile...
Buruk ve isteksizdir o gülüşler...
Anımsarım, yokluğunda yaşanan her birlikte tüketilmiş zamanı...
Beni üzen çok vedalara tanık oldu yüreğim...
Azınlıkta kaldığım ve burslu okuduğum; Amerikan Kolejinden mezun olduğumda, ne uzun gelmişti o dört sene,sanki uzun yıllar arşınlamıştım, bir türlü bitmezdi, geçmezdi günlerim ve dirsek çürüttüğüm o sıralara veda ettiğimde hiç ama hiç üzülmemiştim...
Bilakis keplerimizi neşeli çığlıklarımızla havaya fırlattığımızda, "kurtuldum" hissi ile coşmuştu yüreğim...
Ve yıllar çok çabuk geçmiş, üniversite sıraları sonrası savurmuştu bir rüzgar gibi beni yaşamın ilk basamaklarına...
Yıllar sonra emekli olmuş ve tam 21 sene koca bir ömür tükettiğim iş yerimden veda ederken de üzülmedim, ama en sevdiğim dostlarım var ya...
İşte o VEDA anı beni un ufak eden bir an’dı ve yüreğime inceden inceden hüzün sızıp ağlarını attığı an’dı...
O hüzün, yürekte hala konuğumdur, hiç çıkmadı ki...
Önce sık telefon görüşmeleri sonra sıradanlaşan günlük hayatın cilveleri, ara veriyor o birlikte tütsülediğimiz dostluklara...
Bir VEDA var ki, anımsadıkça eksikliğimi hissederim...
İçim bir hoş olur ve ağlayasım gelir...
Hüzün değil acının ta kendisi ilmek ilmek atılır boğazıma...
Yutkunamam...
VEDASIZ gidişti o gidiş...
Beni en çok babamla olan vedam üzdü...
Dört yaşında aniden ve veda etmeden gidişi ile küçük dünyamda, yüreğimi büyük bir acıyla yırtan gidişi olmuştu...
Evet,
Bizi asıl üzen ve acıtan VEDA etmeden gidişlerdir...
Soramazsınız ki "bir daha ne zaman döneceksin, seni ne zaman göreceğim?" sorusunu...

Sevgili Dost Yürek,

Ben bu veda yazısını kabul etmiyorum, görmemiş oluyorum, sanki siz hiç gitmemiş gibi, buradasınız ve resminiz karşımda durmakta...

"Eylüle kadar" demişsiniz yazınızda...

Eylül çok uzun bir süre ve diğer dostlarımızın da dediği gibi, en kısa sürede sizi aramızda görmek istiyoruz...

Çünkü, yokluğunuzla kendimizi eksik hissedeceğiz...

Sevgi ve ışıkla...