“gamzendeyim”

Aşk dediğin şey çok şey değildir gamzenin yanında… Ben bunu hep derim gamzene düştüm, bıraktım kendimi yanak çukuruna… (hadi çıkarsana beni, hadi atsana)

Giden bilir terk eylemeyi ve giderken kalır ruhu arkasında; göçmen kuşların yavaş kanat çırpmaları hep bundandır. Ama mecburdurlar güneşi takip etmeye, yaşayamazlar ki… Ya ben sensiz nasıl geçirdim günlerimi hiç düşündün mü? Düşünme, zaten aşkta önemli olan düşünmekten ötesidir/ yani farkı budur diğer duygulardan…
(sor şimdi kendine “ruhsuz” kaç yoksun gece geçirdin ve kaçında acıdın kendine… Sorsana?)

Sen ol yanımda gerisi boş yalandır, inan cefaya razıyım… Affet beni-seni, sana bıraktığım için/ elinden tutup uçurumlara kadar götürmediğim için ve hesapsız günlere emanet ettiğim için, yani affet! Yapmamam gereken birçok şeyi yaşantımıza soktuğum için affet olur mu sevdiğim? (sensiz yaşamanın tanımını bana sorma! Elimde değil, ruhum sende istersen ona sor bütün sorularını… Ama beni bana bırakma; bırak yanak çukurunda kalayım bir ömür boyu)


/ biz aynı bulutun yağmuruyuz,
Ve aynı şemsiyenin damlacıklarıyız…
Farkımız var bizim… Beraber ıslanır-ıslatırız! /

Senden önce nelere sahip olduğum farkında değildim/ yüreğimde bir başkasına ait olabileceğini düşündüğüm bir yer yoktu-hiç düşünmemiştim, kalbimin yarısının bir başkasında olabileceğini… Ve sen geldin önce güldün, sonra sıcak bir çay gibi yavaştan içimi yaktın ve ben poğaçamı daha yeni hamlamışken sen çoktan içimde sönmeyen yangın gibi sana mecbur ettin!
(anlasana senden başkasına yüreğimde yer yok ki…)

…yani senden sonra hiç yaşamadım diyebilirim-hiçbir şey anlamadım/ sana şaka gibi gelebilir ya da ne bileyim inanmazsın ama “senden sonra gözlerimde kimseye yer olmadı!” şimdi gözyaşlarım o kadar müsait ki akmaya… Bir görsen yine masumlaştım galiba/ biliyor musun içimde bir sen varsın bir de sen yani senden başka sen yok içimde…

—Şimdi soruyorum:
Birbirimizi sevmekten başka ne çaremiz var ki…