Üzümün Yeniden Dirilişi




Bahar gelince kalkıyor dalından salkım
Bir halk gözlerini kapatıyor.

Tenine ilikleniyor beklemek
Yorgunluklarla yoğrulup,
Karışıyorsun emeğe.

Usulca akıyor zaman, diriliyor bağ
Kadın kokuyor içimiz.

Bir mahzende büyütüyoruz sözcüklerimizi.

Göğü uyutunca sarılıyor ezilişin damağıma
Damarlarımda duyuluyor adımların
Seni demliyorum içimin karanlığında.

Uyandırdığın geceyle
Üzüm karışıyor suyumuza.

İLKER İŞGÖREN (gözlerim suç içinde,Etki Yayınevi,2006)

İlker İşgören, bütün değerlerin alt üst olduğu 21.yüzyılda insanın trajedisini, belki de en çok ’yalnızlığını’ yazıyor. Çünkü (azalan) insanlık, Cansever’in dediği gibi "kahverengi bir çağdan geçiyor".

Yukardaki örnekte de görüldüğü üzere, birey(sel)’den toplum(sal)’a varmayı da ihmal etmiyor. Ama bu yüksek sesli, bağıran bir toplumculuk değil. O şiir, -günahıyla sevabıyla- 70’lerde kaldı çünkü. Bugün daha ince bir şiirin peşinde şair.

Sevgili M.Ergin Kılıç’ın da belirttiği üzere:"Şiir, felsefe değildir." Yeri geldikçe felsefeden ve başka disiplinlerden de yararlanan, ama onların boğmadığı bir şiir. Yalnızca şairler için yazılmayan bir şiir.

Yukardaki şiiri okuyunca aklıma hemen P.Eluard’ın o sımsıcak şiiri düşüverdi:

ASIL ADALET

İnsanlarda tek sıcak kanun
Üzümden şarap yapmaları
Kömürden ateş yapmaları
Öpücüklerden insan yapmalarıdır

...............

İnsanlarda tek güzel kanun
Suyu ışık yapmaları
Düşü gerçek yapmaları
Düşmanı kardeş yapmalarıdır

Hep var olan kanunlardır bunlar
Bir çocukcağızın ta yüreğinden başlar
Yayılır genişler uzar gider
Ta akla kadar

çev: A.Kadir, sf.120 (P.Eluard, Seçme Şiirler,Yön,1992)

İlker İşgören; şiire, şiirin sorunsalına da kafa yoran, genç bir kardeşimiz. Bunu Veysel Çolak’la yaptığı bir söyleşiden çıkarabiliyoruz. (Eski Dergisi, Haziran 2005, sayı 44)

Şiirin sıcaklığını, kalbindeki hüzünle harmanlayan;

"Bugün park kuralım
Git çağır çocukluğunu"

ya da

"Bir dağ çiçeğinin açmasını getiriyorum."

diyen şaire selam olsun!