CÖMERTLİK

• 14 Haziran 2007 Perşembe 00:40:57

insanlığın üç kuruşa satıldığı dönemde yaşıyoruz... Ne çok utanıyorum bir bilseniz...çocuklar ölüyor silah ticaretinden...Goncalar dalında kurutuluyor uyuşturucu parasıyla sefa sürenler yüzünden...Alın teriyle para kazanmak saflık olmuş diye çığırtkan tutuyorlar medya da...dağdan şehre inmişte eşkiya adı olmuş mafya... Köprünün başını tutanlar geçenden on, geçmeyenden otuz alır olmuşlar...Kan ve para birlikte yaşar olmuşlar ahlaksızca... komşu aç yatmış kimin umrumda...
Hatırlayın büyüklerimizin anlattıklarını... çıkarın naftalin kokan sandıklardan maziyi... Komşuyla,akrabayla bir ağlayıp bir gülen hatıraları çıkarın ...Ben çıkardım bu gece önüme serdim bir bir...
Anneannem sislerinden ardından çıkıp seslendiğinde yine başımı koydum yasemin kokan yastığıma kulak verdim sözlerine...

" Babam anlatırdı bu olayı biz küçükken.Köyümüzde insafsız,kötü ahlaklı biri yaşarmış. Onun ismini duyan ne dünyada ne ahirette yeri yok dermiş. Gün gelmiş vade yetmiş.Karısı koşmuş köyün imamına cenaze namazını kıldır da gömelim cenazeyi diye.Ama hoca kesinlikle karşı gelip bu adamın namazı kılanmaz diye terslemiş kadını. Bir de köyün muhtarına git deyip savmış başından.Muhtar da mezarlığa koyamam namazsız adamı diye tersleyivermiş kadını.Ne yapsın kadın vurmuş sırtına kocasını götürmüş köyde bir yamacın başına.Issız bir yerde bir ağacın altına kazmaya başlamış mezarı.O anda yaşlı bir çoban gelmiş kadının yanına. Sormuş öğrenmiş durumu... acımış kadına ;almış kazmayı eline gömmüşler birlikte mevtayı. Çoban göndermiş kadını, ben okurum duasını diyerek.
Çoban açıp ellerini dua edip ayrılmış mezardan. Ertesi gün köyün hocası koşmuş muhtarın yanına namazını kılmadığı adamı görmüş rüyasında.Cennette bir ırmak kenarında sefayla yatar durur.Muhtar da adamı görür hurilerin arasında. Bir kaç köylüde doğrular rüyayı.Koşarlar kadının yanına sorarlar ne yaptığını .Kadın bir bir anlatır herşeyi ve şaşar kalır duruma.Ordan giderler çobanın yanına.Sorgu sual yaparlar çobanı.Ne okudun duada diye. Çoban hiç der; ben okuma bilmem. Dedim ki Allah’a "Ey Allahım ben bu dağ başında,ıssız ovada tam otuz yıldır aç-susuz olan misafirlerini elimden geldiğince ağırladım.Otuz yılda bir kez de ben misafir yolluyorum sana ağırlığımca ağırla"dedim demiş ve tüm köylü anlamış ne dediğini"
Yastığımdan başımı kaldırıp gözümü açtığımda bir kez daha anladım insanlığın anlamını.Anneanneme bir dua okuyup yaşam çizgimizin dünyadaki tüm yaşam çizgileriyle nerde kesiştiğini hatırlamış;mutlu olmak için ne yapmam gerektiğini hayatıma şifrelemiştim.
Dünya nereye gidiyor bilmiyorum ama şunu çok iyi biliyorum ki karanlığa küfretmek hiç işe yaramıyor mum yakmak gerek...Belki bu yüzden öğretmenliği seviyorumdur.