UÇurumun köşesinde yapayalnız mı kalmıştım? Hayır! beni yalnız bırakmayan tek şey lanet olası yalnızlığımdı. Bu şehir aydınlığımı büsbütün almıştı benden, mahkum ettiği karanlık bile yüz çevirmişti, hayat bu beyhude dünyaya bakan iri gözlerimden ibaretti sadece ve karanlık beni sonsuz bir uykunun içinde sallıyordu, sessizlikle ödüllendirerek ninni söylüyordu bana. Kabus muydu? bu gördüklerim. yoksa karamsarlığmla pişmiş miydim? Derin derin nefes alıyorum şimdi son havayı hoyratça kullanarak ölmek istiyorum. Geride iz bırakmak için mi istiyordum bu acizliği? Herşeyi unutarak umuduma ihanet şarabından bir kadeh sunuyorum, biliyorum sarhoş etmeyecek ama durulmasını sağlayacak
Ey hayat! sana kırgın değilim. Umrumda olmadığına emin olabilirsin. Ölüm, bu kadar ihtişamlı dururken karşımda seni mi tercih edeyim yani?

GİDİYORUM İŞTE SON UMUT DAMLALARI AKARKEN BİLEKLERİMDEN...
BANA ŞANS DİLE...


ESRA İNCE