Hayat Keşmekeşi

• 26 Mayıs 2009 Salı 13:36:54

İnsanların hayatında kimi insanlar vardır, asla vazgeçemedikleri, asla yok sayamadıkları, ve hiçbir zaman yokluğuna alışamadıkları….

kimilerinin ailesidir, kimilerinin hayatının anlamı olduğuna inandıkları sevgilerine sevgi katanlardır.

Benim hayatımda ilk önce ailem gelir. Benim var olmamı sağlayan, varlığımla dünyanın yeniden onlar için güzelleştiğini vurgulayandir. Ve tabikide ailemden sonra beni ben yapan diğer unsurlardan sevgiyi bana yaşatan güzel dostlarım gelir. Diyeceksininiz ki hani sevgi dedin de seni seven senin onu sevdiğin biri yok mu? Tabikide bu zamana kadar olmuştur. Olmuştur diyorum çünki geride bıraktım bir çoğunu. Sevgiyi bilirim, ama sevginin bir o kadarda acı olduğunu sevgiden daha iyi bilirim. Yaşadığım günlerin getirisi mi dersiniz yoksa götürüsü mü bilemiyorum ama , benim hayata bakış açımı düzenlemeye çalışan bir unsurdur sevgi.

Her insan kolay sevemez. Zaten sevgi kolay elde edilmez. Kolay elde edilen sevgi, aniden seni yarı yolda bırakabilir. Sevmek zordur. Heleki sevilmediğini bilerek sevmek en zoru. Kimi insan sevilmediğini bile bile sever ya. Ne yaparsa yapsın, ondan vazgeçemez. Vazgeçemediği içinde hep acıya bağlar kendini. Aslında bilmesi gerekir ki, bir insan sevginin acısı ile olgunlaşır. Varlığı ile yücelir. Ama her insan bunu göremez. Görsede bilemez. Görmek ve bilmek çok farklıdır. İnsanlar gördüklerini sandıkları o kadar şeyi görmezler ki. Görselerde anlamazlar. Ne sevgide ne acıda, nede bir başka şeyde. Ama insan sevgidiği zaman, dünya onları toz pembe gelir. Toz pembe bir hayata sokarlar kendilerini. Ayakalrı yerden kesilir. Ne olduğunu bilemeden aniden yere çakıldıklarında ise kendilerini dünyanın en behbat insanı sanırlar. Aslında onlar gibi niceleri vardır.

Birçok insan kendini tanımadan büyür. Kendisinin ne istediğini tam anlayamadan, olgunlaşmadan bir şeyler ister. Yada yapar. Ama onda kalan izleri bir türlü silemez.

Hayat acımasızdır. Kimine güller sunar kimine ise dikenleri. Ben gül ile dikeni bir isterim. Hayatımda ne kadar acı varsa o kadar sevgi, ne kadar mutluluk varsa o kadar acıda olmalı ki. Neyin ne olduğunu asla ve asla unutturmasın bana.

Acının hayatımızdaki yerini mutluluğa bırakağını her daim dilemişimdir. Bu dileğimin her daim de kabul olacağını bekleyerek yaşamımı sürdürmekteyim. Şimdi diyeceksiniz ki, bu nasıl bir yazı. Bilmiyorum içimde neyin ne olduğunu anlamayı sağlayan duyguların köreldiğini hissettiğimden bu yana kalemi elime alamaz oldum. Ne kalemi ne bir günü kendime betimler bulamadım. Bu yüzden de içimde ne varsa olduğuı gibi yazıyorum sizlere.

Sevgiyi yüreğinizden eksik etmemeniz dileğimle.

Yaralı Yürek
26.05.2009 13:34