EVET, İMKANSIZI İSTİYORUM

İstanbul’da gece. Gecenin içinde sessizlik. Sessizliğin içinde sen. Saat iki oldu. Kasvetli bir hava var dışarıda. Ay bulutlara gizlenmiş. Her yer karanlık.. Hafif bir rüzgar perdemi savuruyor. Kokunu duyuyorum önce sonra ellerin geliyor. Rüzgar tenimde, rüzgar saçlarımda. Savruluyorum.

Sana çıkıp gelmek istiyorum. Zamanı durdurmak, gözlerinde kaybolmak istiyorum. Evet imkansızı istiyorum. aşk imkansızı istemek değil midir?

Seni ne kadar tanıyorum. Sen kimsin ya da ben kendimi ne kadar tanıyorum. Bilmiyorum. Cevap bulamıyorum. / Bana yaşadığın şehrin kapılarını aç/ Sana deyeceklerim söylemekle bitmez/Yıllardır yaşamamdan çaldığım zamanlar/Adına düğümlendi/ Bana yaşadığın şehrin kapılarını aç/Başka şehirleri özleyelim seninle/Bu evler, bu sokaklar, bu meydanlar/İkimize yetmez. (Özdemir Asaf)

Uzun bir uykuya dalmışım sanki. Bir düş görüyorum. Düşümde seni görüyorum. Sen de uzun bir uykudasın ve sende aynı düşü görüyorsun.. Düşte buluşuyoruz. Düşten uyanıyorum, gözlerimi açıyorum. Mahmurluk önce... Sonra yüzün, gözlerin... Evet sen gerçeksin dokunabiliyorum, hissedebiliyorum. Hayatımın gerçeği. En gerçek sensin... Gülüşünle, ellerinle, sesinle sen.

...

Senin yanındayken ne çabuk geçiyor zaman. Ayrılık saati ne tez geliyor. Seni bırakıp bu ruhsuz, bu soğuk dört duvara dönüyorum. Hasret biriktiriyorum..Saatlere dönüp dönüp soruyorum vuslata kaç var? Tık Tık hep aynı ses. Seni benden alan ses. Tık tık. Zamanı dondurma imkanı yok mu abiler....