yazmaya çalışıpta yazamadığım şu birkaç günde parçalanmış bir hayatım olduğunu ve her parçasında apayrı hayatlar yaşadığımı, bu hayatların herbirinde rollerim olduğunu ama hiç birinde bir yerim olmadığını fark ettim... ETTİRDİLER!...

seni kendime yasak etsemde çok zorlanarak, bir anda tepetaklak yine giriyorsun ve sokuluyorsun hayatım dediğim o ince çizginin bu yakasına başkaları tarafından... nedenini yazmak isterdim ama yaz(a)mayacağım...

bedenimi sımsıkı kavrayan prangalardan, yürümeye zorlandığım yollardan azad etmek için kendimi çok yol denedim... Oz büyücüsünün sarı patikalı yolu gibi; yolun başlangıcı da bitimi de sana çıkıyormuş fark edemedim...

soluk alamadan yaşamak gibi sensiz kalmak... aldığın havayı zehir zamberek içne çekmek gibi yada... tertemiz bir nefes içine çekmeden yaşamak gibi... aldığım nefesin temizliğine, yani yanımda olmana alışamayacak olan ben yanımda olduğun an öleceğim biliyorum...

seninle beraber kaybolanları arıyorum şimdi başka şeylerde... çaresizce...
işte senden habersiz yine bir veda isteksizce...

<< sevgin ağlıyor kaldırımlarda. sana duyulan sevginin farkında mısın acaba... sen içimdeki hiç büyümeyen çocuksun... AL! VARLIĞIM VARLIĞINA ARMAĞAN OLSUN>>