HOŞGÖRÜ

• 11 Haziran 2007 Pazartesi 00:02:37

Farklılık bize, hepimize doğumdan verilmiş bir hediyedir. Kimsenin doğuştan ırkını, dilini, dinini, milliyetini, derisinin rengini v.b. seçme imkanı yoktur. Bundan dolayı bizden farklı olan herkese, yani dili, dini, etnitisesi, ırkı, kültürü farklı olan herkese saygı göstermek, onların dilini, kültürünü yaşatmasına olanaklar hazırlayarak onlara yardımcı olmak gerekir. Bu insani bir görevdir. İnsanların dilinin, dininin, kültürünün, düşüncesinin farklı olması dezavantaj değil, aksine önemli bir avantajdır, Bu avantajın değerinin bilinmesi ve iyi değerlendirilmesi gerekir. Hepimizin hem başkasından öğreneceği, hem de başkasına öğreteceği çok şeyler, bilgi, beceri ve alışkanlıklar vardır. Her insanda, her toplumda hem iyi, hem de kötü alışkanlıklar vardır. Bizim başkalarından kötü alışkanlıkları öğrenmemiz ve uygulamamız, yaşatmamız gerekmez. Farklı kültürlerin birbirinden etkilenmesi bireysel yaşamı ve toplumsal yaşamı olumlu yönde etkiler, toplumların gücüne güç katar. Kısacası farklılık bir zenginliktir. Bu zenginliğin kıymeti iyi bilinmelidir.

Türkiye otuzdan fazla etnisitenin bir arada yaşadığı bir kültürler mozaiğidir. Farklı kültürlerin bir arada yaşamasının en önemli şartı hoşgörüdür. Halklar birbirlerine hoşgörülü oldukları ölçüde karşılıklı güven gelişir ve bağlamda omuz omuza verek ülkenin gelişmesine ve kalkınmasına, muasır medeniyetler düzeyine ulaşmasına çalışırlar ve bu çabaları ölçüsünde başarılı olurlar. Hoşgörü iyi bir yaşamın ve yaşanılası bir dünyanın anahtarıdır. Bu anahtarı doğru zamanda, doğru zeminde kullanmak gerekir. İnsanlar hoşgörüyü hayatları boyunca yaşam içerisinde aileden başlayarak yaşadıkları çevreye ve kültüre, aldıkları eğitime bağlı olarak geliştirirler. Hoşgörü çocuk yaşlarda aileden, anne, baba ve yakın çevreden öğrenilir. Bu anlamda anne, babalar daha küçük yaşta çocuklarına dili, dini, cinsiyeti, milliyeti, ırkı ne olursa olsun herkesin eşit olduğu, aynı değerde olduğu kavratılmalıdır. Okullarda yäne ayni öekälde b¨t¨n änsanlarin eşit olduğu, hiçbir halkın başka bir halktan üstün olmadığı kavratılmalıdır. Herkesin kendi kültürü, tarihi, milliyeti, bayrağı, ülkesi en iyidir. Çocuklarımıza daha çocuk yaşlarda kimsenin dilinden, sosyal sınıfından, inancından, kültüründen, yaşam biçiminden v.b. dolayı hor görmemesi gerektiğini öğretmeliyiz. Çocuklarımıza başkasına değer vermeyi, onlara saygı göstermeyi öğrettiğimiz ölçüde dünya güzelleşir ve yaşam anlam kazanır. Aksi halde etrafa düşmanlık tohumları ekilir ve dünya, dolayısıyle yaşam çekilmez bir hal alır. Hoşgörülü olduğumuz ölçüde birbirimizi anlayabilir, birbirimize saygı gösterebiliriz. Hoşgörü bizim kendimizle barışık yaşamamıza neden olur. Bize barış, huzur verir, zenginliğimize zenginlik katar.

Dünya çok kocamandır. Bu dünyada hepimize yer vardır. Dünya baskıyle, hoşgörü olmadan, raşizimle yaşatılamaz, ama hoşgörüyle bu dünyayı daha yaşanılası hale getirmek, dünyayı güzeleştirmek ve ileri götürmek mümkündür. İnaniyorum ki dünya hoşgörülü insanların sayesinde ayakta duruyor ve durmaya devam edecek. Bugün eğer dünya yıkılmıyorsa bunu hoşgörülü insanlara borçluyuz. Dünya kendiliğinden ileri gitmez ve yaşanılacak hale gelmez. Bu anlamda hepimizin yapacağı birşeyler vardır. Yalnız gözel sözlerle hoşgörü olmaz, bunu davranışlarımıza yansıtmalıyız. Herkesin düşüncelerini, inancını şiddete başvurmadan sözlü veya yazılı olarak belirtmesine tahammül göstermeliyiz. Biz doğru ve iyi davranışlar sergilemezsek dünyayı daha ileriye götüremeyiz. Azınlıklara karşı hoşgörülü olmak, onların da başkalarıyle aynı değerde olduğu hiçbir zaman unutulmmalıdır.Hiçbir insan bir başkasından, hiçbir halk başka bir halktan üstün değildir. Her birey, her halk kendi özgününde en iyidiir, en yücedir ama başkasıyle karşılaştırılamaz. Her şeyden önce kendimizi olduğumuz gibi kabul etmemiz gerekir. Aynı zamanda başkalarını da olduğu gibi kabul etmemiz gerekir. Kendimizi olduğumuz gibi kabuletmeyi öğrenirsek,kendimizle barışık oluruz, aynı zamanda başkalarını da olduğu gibi kabul eder ve onlarla da barış ve huzur içinde yaşarız. Eğer kendimizi önemsiz ve değersiz görürsek kesinlikle başkalarını anlamayız, olduğu gibi kabul edip onlara saygı gösteremeyiz.

Hoşgörünün seviyesi çok yüksektir. Bu seviyeye tam olarak ulaşmak kolay değil, Hoşgörü kıskançlığı, önyargıyı, horlamayı, öfkeyi ve kızgınlığı, husumeti kabuletmez. Hoşgörü için sevgi ön koşuldur. Sevginin olduğu ve dolduğu yere negatif düşünceye, önyargıya yer yoktur. Sevgi ve hoşgörü siyah - beyaz, sağlıklı - hasta, zengin - fakir arasında ayırım yapmaz. Hoşgörü ve sevgi insanları ırkına, diline, düşüncesine, milliyetine, gelenek ve göreneklerine göre ayırım yapmaz. Bütün azınlıklar ve farklılar bizimle aynı değerdedirler.
Raşistçe düşünen insanlar kendi küçüklüklerini anlayamazlar ve kendilerini herkesten değerli ve yüksek görürler. Biz herbirimiz bu dünyanın küçük bir parçasıyız. Onun için diğer küçük parçaları önemsiz ve gereksiz görmek doğru değildir.

Hoşgörü yaşamımızı kolaylaştırır ve anlamlı kılar ve her türlü zorluğu aşmamıza yardımcı olur. Bu coğrafyada yaşayan halklar, Türkler, Kürtler, Lazlar, Araplar...... geliniz el ele verelim. güzel yaşam hoşgörülü olan insanların elindedir. Kim olursan ol, hangi halktan olursan ol, hangi milliyeten, dinden olursan ol ben elinden tutuyorum. Sizler de başkasının elinden tutun ve daha güzel bir dünya, daha anlamlı bir yaşamı hep beraber yaratalım. Bu dünyada dövüşsüz, kavgasız, husumetsiz, barış, huzur ve güven içinde kardeşçe yaşayalım.
Evet yaşayalım bu dünyada "bir ağaç gibi tek ve hür, bir orman gibi kardeşçesine".........Bu zor değil.

İsmail Cömertoğlu