Hani söylemek istersin diyemezsin,susmak en kolay gelir sana..Ne gücün vardır anlamaya ne de anlatmaya hevesin.Düğüm düğüm bağlarsın boğazını,cümlelerini devire devire susarsın içine çığlıklar biriktirip.Büyür,kocaman olur sustukların başkaldırışlarını örseler..Peki onca yaşanmışlıkların ardından iki yabancı olabilmeyi başarabilecek kadar becerikli miydik ki biz?
....
Hem ne kaldı ki geriye?

Üç beş avuntu anıdan,kırgınlıktan ve sahildeki sessiz yürüyüşlerin sakladığı sırlardan başka ne kaldı..?!Susmalarının altında yatan bencili görmek istememişim yazık!Nasıl da sahteymiş sen sandığım şey.Benim paylaşmak dediklerime “aptallık”,karşılıksız sevmeye de “bencillik” demişsin meğer.Benim avunma dediğimi “gerçeğin” bellemişsin sen.

--Affedilmeni dilediğim zamanlar oldu aslında itiraf etmeliyim.

Belki de çok basit bi işlem hatasıydın sen benim hayat matematiğimde.İki yılımı yokluğunun gölgesinde yaşatan -basit- bi işlem hatası..X bilinmeyenli yanlış bir denkleme yerleşip taşıyamayacağın değerler almışsındır belki de..

Sana harcanmış cümlelere acıyorum şimdi..

Artık öğrenmeli "unutma"yı;sonrasındaysa unutmalı ağlamayı..Ve belli etmemek kırıklarını..