İnsanlar her şeye kolayından başlar. Azdan çoğa doğru, alçaktan yükseğe doğru, hafiften ağıra doğru. Evet böyledir bu, insanlar her şeye bu şekilde başlar. Önce yavaş, alıştıkça hızlanırsın veya hafiften başlarsın, alıştıkça ağırları da kaldırırsın. Yoksa birden en hızlı olamazsın, birden en ağırını kaldıramazsın. Üzerine yığılır kalır, altında kalırsın. Ben de öyle oldum. Açıkçası övündü. Kendimi güçlü zannettim. Yanılmışım. Senden hoşlandım, bu ne diyip hafife aldım, aldırış etmedim. Seni sevdim. Yine hafife aldım, tenezzül etmedim. Unutmuşum. Kolaydan başlayıp, zora gidildiğini. Ve aşık oldum. Hoşlanmak, sevmek, aşk en ağırıydı. Ben kolayından başlamadığım için yığılıp kaldım. En ağırını seçtim. Kolaylarını atlayıp, en zorunu yapmaya çalıştım. Ama başaramadım. Meğer aşkım ne büyükmüş. Ben bile farkına varamadım. Kendimi güçlü zannettim. Hafife aldım bu aşkı, kaldıramadım. Yığılıp kaldım.. Ama pes etmedim hala aşığım..

Muhammet Karakök